Άκου καλά και όμορφα! Tο ρητό "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει" σε περιγράφει άπταιστα. Κάθε φορά που έβαζε καλάθι ο Ολυμπιακός, η φωνή σου ακουγόνταν από το πηγάδι. Εν αντιθέσει με τα καλάθια του αγαπητικού σου Διαμαντίδη, όπου έσκουζες σαν παρθένα την ύστατη στιγμή του οργασμού λίγο πριν τελειώσεις.
Eίσαι ο καλύτερος Σωκράτη Κοκκαλάρα καλύτερος απ'όλους τους υπόλοιπους! Καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον έχω γνωρίσει!
Χρόνια σου Πολλά, αρχοντικέ άντρα. Μετενσάρκωση του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Χρόνια σου Πολλά και καλά πρωτίστως με υγεία. Να σε χαίρεται η ωραία Ελένη που έχεις στο προσκεφάλι σου!
Σαν σήμερα πριν από εβδομήντα δύο χρόνια στις 27 Μαΐου 1939, εγγενήθη ο πολυμήχανος, ο MacGyver, ο εξυγιαντής του εν γένει Ελληνικού αθλητισμού και δη του Ολυμπιακισμού: ένας όρος που καθιερώθηκε από την στιγμή που ανέλαβε τα δρώμενα του Ολυμπιακού Συνδεσμού Φιλάθλων Πειραιώς. Σαν σήμερα πριν από εβδομήντα δύο χρόνια εγγενήθη ο υιός του ιατρού-χειρουργού Πέτρου Κόκκαλη, Σωκράτης Πέτρος Κόκκαλης.
Σήμερα, στις 27 Μαΐου του σωτήριου έτους 2011 και ημέρα Παρασκεύή, γιορτάζουμε τα γενέθλια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Του πρωτοπόρου entrepreneur των τηλεπικοινωνιών και της ηλεκτρονικής πληροφορικής που ακούει στο όνομα INTRAKOM δικτυώνοντας έτσι εβδομήντα δύο (72) χώρες του πλανήτη και πάνω από εβδομήντα (70) χώρες διεθνώς.
Σαν σήμερα γιορτάζουμε τον άντρα τον πολύτροπο, τον ραψωδό, τον πολυταξιδεμένο σαν άλλον Οδυσσέα θαλασσοπόρο που καταστάλαξε στην δικιά του Ιθάκη στο Λιμάνι του Πειραιά και λατρεύτηκε σας Βούδας μοναχός από τους πιστούς του Είλωτες.
Απόσπασμα από την Οδύσσεια του Σωκράτη Κόκκαλη που εξιστορέί το ταξίδι του μέχρι την πολυπόθητη Ιθάκη του: το Λιμάνι του Πειραιά. Η Οδύσσεια του Σωκράτη που τον βρίσκει να ταξιδεύει ως τα πέρατα του κόσμου να γυρνά, αφού της Τροίας πάτησε το κάστρο το ιερό. Γνώρισε πολιτείες πολλές, από την Ανατολική Γερμανία ως μέλος της Στάζι, ως και την παλαί ποτέ Σοβιετική Ένωση. Εκεί έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές, κι έζησε, καταμεσής στο πέλαγος, πάθη πολλά που τον σημάδεψαν, σηκώνοντας το βάρος για τη δική του την ζωή και των συντρόφων του τον γυρισμό.
Ακόμη και στα γενέθλια του όμως ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών δεν επαφίεται στις δάφνες του. Σαν άλλος Κόναν της Κιμέριας στρογγυλοκάθεται στον Βασιλικό του θρόνο και επιβλέπει καρτερικά. Κάθεται στωικά, παραμονεύοντας την κάθε κίνηση των αλλόθρησκων.
Άπαξ και τολμήσει κάποιος να πειράξει την ομάδα που αγάπησε και λατρεύτηκε, θα γνωρίσει την κοφτέρη λεπίδα της σπάθας του και τις Έφτά (7) Πύλες της Κολάσεως. Ακόμη και στα γενέθλια σου, αξιολάτρευτε πρόεδρε, είσαι άξιος λατρείας για την δύναμη σου, το σθένος σου και την απαράμιλλη αφοσίωση σου στον Ολυμπιακό.
Χρόνια σου Πολλά και καλά πρωτίστως με υγεία! Να τα εκατοστήσεις.
O Δημήτρης Χατζηγεωργίου, η αλλιώς όπως είναι γνωστότερος στο ευρύ τηλεοπτικό κοινό, ως παρλαπίπας, άμεμπτος, ο ειδήμων όλων των αθλημάτων, ο Sport Billy ο ήρωας από άλλον πλανήτη, ο ένας και μοναδικός αθλητικός σχολιαστής, ο 13ος Θεούλης, ο αντικειμενικότατα υποκειμενικός, γραφίσκος της Νέας Ελληνικής Τηλεόρασης, είναι ο άνθρωπος που μας έχει κερδίσει με το λέγειν του και την ακατάσχετη ξερολογία του. Εξ ου λοιπόν γιατί του απονέμουμε το βραβείο Πουλί Jerry: o τόνος στο Πουλί.
Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου είναι ένας νεόκοπος γραφίσκος που έχει σκοπό να φωτίσει την αλήθεια σε διάφορες πτυχές της αθλητικής ιστορίας. Της κάθε αθλητικής ιστορίας είτε αυτή είναι:
του ποδοσφαίρου,
είτε είναι αυτή στον χώρο της καλαθοσφαίρισης (Ελληνιστί basketball),
είτε είναι στο τέννις,
στο γκολφ,
στην κολύμβηση,
στον στίβο,
στην ξιφασκία,
στο σκάκι,
στο Τάε Κβο Ντο,
στην Ενόργανη Γυμναστική,
στο Καλλιτεχνικό πατινάζ,
στην Ποδηλασία,
στο Χόκεϊ επί πάγου,
στο Χόκεϊ επί χόρτου,
στην Άρση Βαρών
στην Υδατοσφαίριση,
στο Rugby
στο Αmerican Football
στην Ιστιοπλοΐα
στην Formula 1
στο Ράλι Ντακάρ
στο Κρίκετ
στην Κωπηλασία
Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου ως άλλος Sport Billy! O πολυθεσίτης Δημήτρης Χατζηγεωργίου που τα κάνει όλα και συμφέρει. Το 2006 μετάδωσε το Rolan Garos στο Παρίσι, πετάχτηκε παραδίπλα να μεταδώσει απ'ευθείας την Formula 1 και τελειώνοντας έκλεισε υπερατλαντική πτήση για την Σαϊτάμα της Ιαπωνίας έτσι ώστε να μεταδώσει τους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας μπάσκετ. Όταν λέμε Sport Billy, το εννοούμε.
...ο Δημητράκης Χατζηγεωργίου τα ξέρει όλα και συμφέρει! Είναι κάτι σαν τα ανοξείδωτα τηγάνια Tefal. Δεν κολλάνε και συμφέρουνε! Εν ολίγοις, ο Δημητράκης γνωρίζει τους κανόνες όλων των αθλημάτων μηδενός εξαιρουμένου που φυσικά αυτόκλητα καλείται να μεταδώσει ο ίδιος όντας Γενικός Διευθυντής του Αθλητικού Τμήματος της ΕΡΤ. Παρά ταύτα, ακόμη και στα αθλήματα που δεν ξέρει τους κανόνες (δηλαδή σε όλα με πρώτο και καλύτερο το Μπάσκετ), εφευρίσκει δικούς του (κανόνες) και ξανά προς την δόξα τραβά συνεχίζοντας αγέρωχος την αναμετάδοση. Ούτως ή άλλως, δεν μπορεί να απολύσει τον εαυτό του.
Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου είναι γνωστός για τις ακατανόητες επαναλαμβανόμενες ατάκες του. Ατάκες γραφικές που δεν βγάζουν νόημα παρά μόνο στον ίδιο. Είναι αυτό που λέγαμε μικροί στο σχολείο όταν βλέπαμε τον διπλανό μας να χαχανίζει μόνος του: “μόνος του τα λέει, μόνος του γελάει” ή “χαζό παιδί, χαρά γεμάτο”.
Ατάκες που έχουν γράψει ιστορία μπουρδολογίας και παπαροσύνης. Ατάκες και μπασκετικοί όροι που ήσαν αδόκιμοι πριν γνωρίσουμε από την μικρή οθόνη τον μικρό θεούλη Χατζηγεωργίου. Ο σκοπός της ακατάσχετης αυτής μπουρδολόγησης του εν λόγω γραφίσκου είναι αφενός να μπερδεκουλιάσει κάθε νοήμων άνθρωπο και αφετέρου, αφού έχει ρίξει το δικό τους επίπεδο (η αλλιώς Αη-Κιοοου), να φανεί ο ίδιος (ως γνήσιος μπουρδολόγος) ανώτερου επιπέδου και νοήμων.
Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου είναι πιο γραφικός από έναν περίπατο με ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, πιο ηλίθιος από μια γκόμενα που προσπαθεί να περπατήσει με δωδεκάποντο τακούνι σε πεζόδρομο με διακοσμητικά τετράγωνα μωσαϊκού.
Δημήτρης Χατζηγεωργίου το ανάγνωσμα, πράξη Ι:
“Πιετρίς για τρεις!”
“Χουκ - σατ!”
“Μια φάση βγαλμένη απ'τον μαγικό κόσμου του Εν Μπι Έι”
“Αλεπού των πάγκων”
“Έξτρα πάσα”
“Ταΐζει τον Σχορτσιανίτη”
“Ηigh-Low: για όσους δεν καταλαβαίνουν από το σπίτι μας, είναι η συνεργασία των δύο ψηλών.”
“Φρονώ...”
“When the going gets tough, the tough gets going.”
“Ένας αυθεντικός Αρσέν Λουπέν των γηπέδων.”
“Αφήνει αυτοκρατορικά την μπάλα στο καλάθι.”
“Πολύ, πολύ δύσκολο σουτ!”
“Φύση και θέση επιθετικός παίχτης!”
“Τι παίχτης και αυτός/Τι ματς κι αυτό/Τι ματς κι εκείνο/Τι φάση κι αυτή!”
“ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!”
“Πάμε για ένα δραματικό, θριλερικό, γρανγκινιολικό, χιτσκοκικό φινάλε.”
“Να επαναλάβω επειδή υπάρχει και κόσμος που μπορεί να μην κατάλαβε από το σπίτι”
“Αμφιδέξιος, δηλαδή σουτάρει και με τα δύο.”
“Γέννημα θρέμμα”
“Καλείται να παίξει γρήγορα, αλλά όχι βιαστικά!”
“Τα χέρια πλοκάμια του Διαμαντίδη!”
“Τα χέρια πλοκάμια του Διαμαντίδη!”
“Τα χέρια πλοκάμια του Διαμαντίδη!”
Η συχνή αναφορά του ονόματος του καλαθοσφαιριστή Διαμαντίδη (κοινώς Αγκωνίδη) στις μεταδόσεις του Δημήτρη Χατζηγεωργίου έκανε πολλούς να αναρωτιούνται. Κάθε φορά που το όνομα Διαμαντίδης σχηματίζονταν στα χείλη του, ήταν σαν να έσταζε ένα μεθυστικό, ιξώδες γλυκό νέκταρ από μέλι αποκλειστικά για τους εραστές του ονείρου και της θαλάσσης του Αιγαίου. Για τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, ο Δημήτρης Αγκωνίδης ήταν το λιμάνι που έψαχνε χρόνια για να μπαρκάρει. Μια ζεστή αγκαλία στους αγκώνες του Αγκωνίδη τις κρύες νύχτες του Χειμώνα ήταν αυτό που αναζητούσε. Αυτό που αναζητάει ο κάθε άντρας της γενιάς του Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Κάτι σαν την παλιά διαφήμιση του κρασιού Apelia: “Θυμάσαι το καλοκαίρι στην Μονεβασιά; Οι δυό μας!”
Η γνωριμία του Sport Billy - Χατζηγεωργίου με τον συνωνόματο του Δημητράκη (ΔιαμαντοΓκάλη) πραγματοποιήθηκε όταν ο Sport Billy, ως γνήσιο και απαράμιλλο τέκνο της Ελεύθερης Ελληνικής Τηλεόρασης, στην οποία εργαζόνταν πυρετωδώς επί 20 συναπτά έτη, παρουσίαζε την εκπομπή “Σπορ Ιστορίες” στην ΝΕΤ. Η χημεία τους και ο μετέπειτα γάμος τους έμελλε να ταράξει και να συνταράξει τα νερά της δημοσιογραφίας, αφού ο ένας ήταν επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής και ο άλλος σχολιαστής αγώνων που αγωνιζόνταν ο Αγκωνίδης.
Δημήτρης Διαμαντίδης και Δημήτρης Χατζηγεωργίου: ευτυχισμένοι μαζί. Η χαρά του νιόπαντρου ζευγαριού δύσκολα κρύβεται. Ρίγος και συγκίνηση! Η φωτογραφία είναι από την ιδιαίτερη στιγμή του γάμου τους που έλαβε χώρα στο Ανόι του Βιετνάμ.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν τους πτόησε. Έτσι, ομοφώνως, αποφάσισαν να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες που προμήνυαν ότι ο γάμος τους δεν θα κρατούσε. Η δημοσιογραφία, όμως, θέλει γερό στομάχι. Σύντομα άρχισαν οι πρώτοι ψίθυροι για την υποκειμενικότητα των μεταδόσεων του Δημήτρη Χατζηγεωργίου στην ομάδα που έπαιζε ο αγαπητικός του Δημήτρης Θρι Ντι.
Ρεσιτάλ αντικειμενικής δημοσιογραφίας από τον γνωστό παραρολόγο, μπουρδολόγο, αρδολόγο, ξερόλα Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Σκούζοντας και φωνασκώντας για επάναληψη κάθε φάσης της ομάδος του Κολωνακίου, εν αντιθέσει με τις αμφισβήτουμενες φάσεις της ομάδος του Πειραιά όπου φρόντιζε να τηρεί σιγή ιχθύος. Αποκορύφωμα η στιγμή που επιτάσσει την επανάληψη της φάσης 7 φορές από τον δημοσιογράφο στο παρκέ μετά από ξεκάθαρο πάτημα της εξωτερικής γραμμής από παίχτη του Κολωνακίου.
Τα υποβολιμαία σχόλια έδιναν και έπαιρναν κατηγορώντας αδίκως τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου για μη αντικειμενική μετάδοση αγώνων καλαθοσφαίρισης (στην Ελληνιστί Basketball). Συγκεκριμένα, κάποιοι υποχθόνιοι που προφανώς ζήλεψαν την ευτυχία και το στεφάνι του (φτου να μην του βασκαθεί), αδίκως τον κατηγορούσαν ότι ενώ ζητάει επανάληψη της φάσης (στην Ελληνιστί replay) για τις φάσεις της ομάδος του Κολωνακίου, δεν πράττει το ίδιο για την αντίπαλη ομάδα, δη για την ομάδα του Ολυμπιακού.
Όλοι γνωρίζουμε, φυσικά, ότι αυτές οι κατηγορίες δεν ευσταθούσαν. Καλύτερα, όμως, να σου βγει το μάτι παρά τ'όνομα. Οι κατηγορίες συνέχιζαν ακατάπαυστα φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξουν ότι ενώ σε καλάθι του Ολυμπιακού,η φωνή του Χατζηγεωργίου ακούγεται λες και βγαίνει από το πηγάδι“Και, ναι,...καλάθι για τον Ολυμπιακό!”, σε αντίστοιχα καλάθια της ομάδος του Κολωνακίου ξελαρυγγιάζεται ενθυμούμενος προφανώς τις προσωπικές περιπτύξεις του με τον Δημήτρη Αγκωνίδη“Και, ΝΑΙ ΚΑΛΑΘΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ, από τον ΕΡΑΣΤΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΜΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ!”
Κάποιοι άλλοι δε, πήγαν τόσο μακριά ώστε να ισχυριστούν ότι έχει κατακρεουργήσει την Ελληνική γλώσσα με την ακατάσχετη μπουρδολογία του. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι όπως όλοι γνωρίζουμε ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου και από μπασκετικούς όρους ξέρει και τα Ελληνικά του είναι πολύ καλά όντας αριστούχος του Αρσάκειου Σχολείου. Επ'ουδενί, φυσικά, δεν είμαστε ειρωνικοί εδώ. Σελήνη αγαπάει Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Χοχο αγαπάει Σελήνη;
Η ακατάσχετη λάσπη, οι ανυπόστατες κατηγορίες και τα ανυπόστατα ψεύδη σε συνδυασμό πάντα με τα υποβολιμαία άρθρα προκάλεσαν κραδασμούς στον Δημοσιογραφικό κύκλο της Μασονίας εις τον οποίο ο Sport Billy Χατζηγεωργίου κατείχε περίοπτη θέση.
Φυσικό και επόμενο ήταν όλα αυτά να διαταράξουν τα θεμέλια της αγαπημένης τους σχέσης που φτιάχτηκε με στοργή και προδέρμ. Όπερ και εγένετο, η σχέση τους άρχισε να κλονίζεται και οι κατηγορίες εκατέρωθεν άρχιζαν να πλημυρίζουν τα γεμάτα από ζήλεια και αμφισβήτηση ψυχωμένα μυαλά του Δημήτρη Χοχο και Δημήτρη Αγκωνίδη: η αλλιώς Δ+Δ=L.F.E Love For Ever. Η σχέση τους δεν ήταν πια η ίδια. Τίποτα δεν θύμιζε τον έρωτα τους τον παιδικό. Τίποτα πια. Όλα πλέον ήταν μια μακρινή ανάμνηση.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει πίσω τον αγαπητικό του, ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου αποφασίζει να μεταβεί στους Στάβλους του Αυγεία, του πλούσιου Βασιλιά με τα 3.000 βόδια, και να καθαρίσει τις κοπριές των ζώων εκεί.
Ο Δημητράκης Χοχο έστρεψε τα νερά του Πηνειού και του Αλφειού Ποταμού προς τους στάβλους, κι αυτά παρασύρανε την κοπριά. Εν συνεχεία, σκότωσε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες με την ακατάσχετη μπουρδολογία του και τα συνεχή επιφωνήματα του “ΑΑΑΑΑΑ”, “ΟΥΥΥΥΥΥ”, ενώ καταβρόχθισε για πρωινό το γοργό ελάφι της Κερύνειας. Με στυλ που αρμόζει σε έναν Μπον Βιβέρ της εποχής του Λάμπρου Κωνσταντάρα και του Ανδρέα Μπάρκουλη, ο Δημητράκης Χατζηγεωργίου καβάλησε τον λευκό αετίσιο μονόκερο του σαν μια άλλη Δρυάδα νεράιδα της βελανιδιάς και κατευθύνθηκε προς το Όρος Goa της Ακατάσχετης Ξερολίασης στην Ινδία όπου εκεί, σε μια σεμνή τελετή, του απονεμήθηκε το Βραβείο Πουλί Jerry για την προσφορά του στην εν γένει μπουρδολογία.
Το βραβείο Πουλί Jerry που απονεμήθηκε στον Δημήτρη Χατζηγεωργίου για την πολύχρονη προσφορά του στην μαχόμενη, αδιάφθορη και προπάντων αντικειμενική δημοσιογραφία. Υποσημείωση: το πουλί που απεικονίζεται στο βραβείο Πουλί Jerry είναι χαζοπούλι.
Υ.Γ. Ο Δημήτρης Αγκωνίδης τελικά γύρισε κοντά του και πληροφορίες αναφέρουν ότι περιμένουν παιδάκι που θα το ονομάσουν Ξερόλα.
Y.Γ.2 Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Κύκλο της Μπασκετικής Μασoνίας εις τον οποίο ανήκει ο Δημήτρης Sport Billy Χατζηγεωργίου, ο Βασιλάκης Καΐλας Σκουντής, ο Νικόλαος Συρίγος, ο Φίλιππος Συρίγος, ο σκούληκας Μπατής μαζί με άλλους πολλούς, μπορείτε να διαβάσετε εδώ:http://don-basketblog.blogspot.co.uk/2010/10/all-star-game.html
Eυχαριστώ τον Don για την παραχώρηση του άρθρου του σχετικά με την Μπασκετική Δημοσιογραφική Μασονία. Λίγα άρθρα αναφέρουν και θίγουν το τι συμβαίνει με τους μπασκετικούς δημοσιογράφους που τα βλέπουν όλα αγγελικά πλασμένα σε ένα άθλημα που η παραμικρή επαφή, το παραμικρό άγγιγμα, χαρακτηρίζεται ως φάουλ.
Σάββατο 21 Μαΐου, 2011. Η ονομαστική γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης. Ως εκ τούτου, στέλνουμε ολόψυχα τις ευχές μας στην Ελένη Κόκκαλη. Να ζήσει και να μας τον προσέχει. Να μην του χαλάς χατήρι για χατήρι, Ελένη! Μας ακούς; Ότι λέει ο Πρόεδρος, εσύ να γνέφεις το κεφάλι συγκαταβατικά και να τον υπακούς δίχως περαιτέρω.
“The world is a fine place and worth fighting for.
I agree with the second part.”
Tελευταίες λέξεις από την ταινία Se7en, όπως ειπώθηκαν από τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Morgan Freeman, William Sommerset. http://www.imdb.com/title/tt0114369/
H νοοτροπία δεν αλλάζει. Πάει και τελείωσε. Δεν πά' να περνάνε νέοι νόμοι, να αναθεωρούνται οι παλιοί και να ανασκευάζονται, όλα αυτά ως μέρος ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου έχοντας ως σκοπό να υιοθετήσεις μια πιο εκλεπτυσμένη, ανθρώπινη έστω, φιλόξενη ζωή για τους γύρω σου, αν εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να αλλάξεις τις καλοβολεμένες σου συνήθειες, δεν πρόκειται να το κάνεις ακόμα και αν σου το επιβάλλει ο “χι”, “ψι”, “ωμέγα” νόμος.
Όλα αυτά που λένε σε ειδησεογραφικά πάνελ, δελτία ειδήσεων, κους-κους και τηλεοπτικά μαγκαζίνα, διάφοροι ειδικοί και μη, αυτόκλητοι εμπειρογνώμονες που άπτονται της ειδικότητας της εφαρμογής του νόμου/των νόμων και των κοινωνικοπολιτικών αναλύσεων με το να χρησιμοποιούν την έννοια “κοινωνία” αυθαίρετα και σωρηδόν και να αναλώνονται ώρες επί παντός επιστητού στο τι πρέπει να κάνει και να αλλάξει η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εν ολίγοις, είναι παπαριές.
Αλλάζει η νοοτροπία κάποιου; Πόσο μάλλον ενός λαού ολόκληρου; Ναι, αλλά όχι εύκολα, γρήγορα και άμεσα. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια. Προσωπική προσπάθεια. Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποιος να σε διασωληνώσει με τσιπάκια στα μηνίγγια αλά “Κουρδιστό Πορτοκάλι” για να σου εμφυσήσει το τι είναι σωστό και το τι είναι λάθος στην εν γένει συμπεριφορά σου έτσι ώστε μετά εσύ να αρχίζεις να πράττεις αναλόγως. Θέλει προσωπική προσπάθεια για να καταλάβεις τι παίζει. Θέλει να καθήσει κάποιος κάτω, να τα βάλει στο τραπέζι και να αποφασίσει άρδην ότι η εν γένει στάση του προς τους συνανθρώπους του δεν είναι σωστή.
Ο ωχαδερφισμός είναι συνήθεια, είναι στάση ζωής, είναι πιστεύω. Δεν είναι κάτι που αυτόματα υιοθετείται από κάποιον. Αλλά, είναι κάτι που μεταδίδεται συνειδητά και ασυνείδητα από γενιά σε νέα γενιά μέσω του μιμητισμού. Είναι μια εν γένει “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση. Από την στιγμή που εγώ θα βολευτώ, γιατί να σκεφτώ ότι με την βόλεψη μου, θα κάνω την ζωή πιο δύσκολη, ανυπόφορη για τους γύρω μου.
Τουτέστιν: “Αφού το κάνει αυτός, γιατί να μην το κάνω και εγώ! Αφού καπνίζουν όλοι σε δημόσιους χώρους, γιατί να μην το κάνω και εγώ. Στα παπάρια μου και αν υπάρχει νόμος! Οι νόμοι είναι για να παραβιάζονται! Αφού διπλοπαρκάρουν όλοι, γιάτι να μην το κάνω και εγώ. Ούτως ή άλλως, όλο και κάποιος γνωστός θα βρεθεί να μου σβήσει την κλήση. Δεν 'πα να είναι πεζόδρομος, θα μπω με την αυτοκινητάρα μου αλά ΚΙΤ, Ιππότης της Ασφάλτου, και θα καβαλήσω τον πεζόδρομο να το κολλήσω μπροστά στο ΑΤΜ μην κουραστούν τα ποδαράκια μου έτσι ώστε να κάνω την αναληψούλα μου ξεκούραστα.”
Η εν γένει “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση είναι μια τσαμπουκαλίδικη νοοτροπία: “Πως τολμάς ΕΣΥ να μου λες να μην καπνίζω μέσα στην καφετέρια; Αυτό που κάνεις είναι φασισμός!!! Έχουμε δημοκρατία! Δεν με νοιάζει αν είναι παιδάκια γύρω μου και η εγκυμονούσα γυναίκα κάθεται δίπλα μου, εγώ γουστάρω να καπνίζω και θα καπνίσω”, είπε το 17χρονο σκατό γεννημένο το 1994 όταν έζησε την χούντα των Συνταγματαρχών του 1967. Αλλά, ακόμη και ο χασικλής, ο θεριακλής Ελληνάρας που όντως έζησε την χούντα του Παπαδόπουλου, του Πατακού και των λοιπών καλών παιδιών, θα κλωτσήσει και θα αντιδράσει αν κάποιος θαμώνας του πει να μην καπνίσει σε κλειστό δημόσιο χώρο. Όταν βγαίνει εις τας Ευρώπας όμως, συμμορφώνεται με τους εκεί κανόνες. Εις την Ελλάδα όμως - την χώρα του Κανένα, του Στ'αρχιδισμού, του Λάκη - φοροφυγά και Γιωτά - Λαζόπουλου, τον παίρνει να το παίξει μάγκας και έτοιμος για τσαμπουκάς. Συνειρμιακά, μου φέρνει στο μυαλό την λέξη που είχε εκστομίσει ο Σοφός των Σοφών παππούλης μου: “Στην Ευρώπη όμως ΚΟΤΕΣ!”
“Στην Ευρώπη, όμως, ΚΟΤΕΣ!”
Α, ρε Σωκράτη, παππούλη μου, πάντα ahead of your time.
Η “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση είναι μια βαριεστημένη νοοτροπία: “Σιγά μην κάνω δέκα γύρους για να βρω μια θέση να παρκάρω! Ας αράξω εδώ τα κυβίκά μου στην θέση για άτομα με ειδικές ανάγκες να καλοβολευτώ και βλέπουμε/ας χώσω εδώ το αμάξι μου πάνω στον πεζόδρομο έξω από το σχολείο που περνάνε τα παιδάκια. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου πει κανείς κάτι!”
Άντε τώρα εσύ να πας σε κάποιον που έχει για Ευάγγελιο την στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου στάση και να το παίξεις Δον Κιχώτης, John Wayne και law enforcement Charles Bronson από το Death Wish και να του βάλεις πόστα: “Καλέ μου κυριούλη, δεν κάνει να καπνίζετε εδώ που είναι κλειστός δημόσιος χώρος! Καλέ μου κύριε, δεν μπορείτε να παρκάρετε: είναι θέση πιασμένη για άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι πεζόδρομος, είναι....είναι, είναι, είναι.....”
Παπαριές! Αυτό λέω εγώ. Αν δεν το βλέπει ο άλλος ότι είναι λάθος, δεν αλλάζει γιατί έτσι είναι και έτσι πρέπει για τον άλλον.
Ενδιαφερόμαστε να κατακτήσουμε την πρωτιά , είτε αυτή είναι σε αθλητικά ή καλλιτεχνικά πλαίσια, με όλα τα μέσα. Ανεξαρτήτως, φυσικά, αν είναι σωστά ή όχι τα μέσα αυτά που χρησιμοποιούμε. Βλέπε παραδείγματος χάριν το κακοσκηνοθετημένο ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του Κέντερη και της Θάνου που αξίζει ένα Χρυσό Βατόμουρο και στον Κεντέρη και την Θάνου που πλέον πρέπει να λέγεται Θάνος από τίς ενέσεις τεστοστερόνης. Ακόμη ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η αντιγραφή καρέ-καρέ, πλάνο-προς-πλάνο της ταινίας Κυνόδοντας του καργίολη Γιώργου Λάνθιμου, που εν ολίγοις ξέθαψε την Μεξικάνικη ταινία του Αρτούρο Ριπστάιν, Εl Castillo de la Pureza (1973), η οποία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, και την πλάσαρε ως δικιά του ιδέα. Ούτε ένα στοιχειώδες: “the film was based on the Mexican film by Arturo Ripstein, El Castillo de la Pureza.” Αλλά, έτσι είμαστε: θέλουμε να παίρνουμε την δόξα, τα credit, τα εύσημα αντλώντας ιδέες άλλων και πλασάροντας τες ως δικές μας. Και όταν ρωτάς τον μέσο Νεοέλληνα: “Mα, αυτό είναι απάτη, δεν είναι δικιά του ιδέα! Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, Κυνόδοντας, είναι ολόιδια με την Μεξικάνικη ταινία El Castillo de la Pureza!” η απάντηση που θα λάβεις είναι πληρωμένη: “Αμέσως να πειτε μια κακιά κουβέντα! Μια Ελληνική ταινία βγήκε καλή και πάει για Όσκαρ και άμεσως πέσατε όλοι να την φάτε!”
Η πάλαι ποτέ dream-team της Άρσης Βαρών του αρχιπροπονηταρά Χρήστου Ιακώβου, ο οποίος Ιακώβου Μπάρμπα-Στάθης πουλούσε πίτσες στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, βρέθηκε όλη τίγκα στην ντόπα προ τριετίας και αποκλείστηκε http://archive.enet.gr/online/online_text/c=115,dt=05.04.2008,id=26746608,18975088 από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Αλλά, ακόμη και εκείς μας έφταιγαν οι κακοί οι Αμερικάνοι που βάλθηκαν να σπιλώσουν το Ελληνικό πνεύμα. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πότε άραγε είχαμε παράδοση στο Ολυμπιακό άθλημα της Άρσης Βαρών πριν έρθει ο Ιακώβου με τον μαγικό ζωμό. Αλλά, ξέχασα...., δεν κάνει να πειράξουμε την “ιερή αγελάδα” που ακούει στο όνομα Ελληνική Ολυμπιακή ομάδα Άρσης Βαρών διότι αυτή η ομάδα μας έφερε τόσα χρυσά άσπιλα και αμόλυντα Ολυμπιακά μετάλλια.
Οι μπαχαλάκηδες τα σπάνε και δεν τους νοιάζει με τι μόχθο και θυσίες απέκτησε κάποιος ένας περίπτερο, ένα μαγαζί, για να το δει να γίνεται παρανάλωμα του πυρός επειδή έτσι γκάβλωσε σε κάποιους να το κάνουνε. Ούτως η άλλως, δεν είναι δικιά τους η περιουσία που καίγεται. Έτσι δεν είναι; To εριστικό, όμως, είναι όταν κάποιοι εξ αυτών λένε με στόμφο ότι επικροτούνε τέτοιες ενέργειες (την καταστροφή ξένης περιουσίας, δηλαδή) γιατί ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Διότι μην ξεχνάμε, το περίπτερο της γιαγιούλας, είναι προϊόν των ξένων τραπεζών και εκπροσωπεί το “κεφάλαιο” Αλήθεια άραγε, τι θα είχαν να πουν όλοι αυτοί αν βλέπανε το δικό τους μαγαζί, το δικό τους φροντιστήριο, το δικό τους περίπτερο να καταστρέφονταν άνευ λόγου και αιτίας. Αλλά, ξέχασα, εκεί έγκειται η δικιά τους περιουσία. Εκεί κάνει ΤΖΙΙΙΙΖ.
Η βαρύτητα της συμπόνιας έχει αξία όταν δεν καταστρέφεται η δικιά σου περιουσία, αλλά παρά ταύτα φροντίζεις να δείχνες την υποστήριξη σου στην συμφορά που υπέστη ο άλλος. Το να είσαι χαιρέκακος και να μιλάς εκ του ασφαλούς παίζοντας το επαναστάτης από τον καναπέ, πέρα του ότι είναι κουτοπόνηρο, θρασύδειλο, είναι αν μην τι άλλο εριστικότατο και ασυναίσθητο. Αλλά, έτσι είναι! Ωσότου, φυσικά, η καταστροφή χτυπήσει την δικιά σου πόρτα. Διότι από την απ΄έξω, μπορείς να λες “κάφτε τα όλα”, αλλά όταν βρεθείς να είσαι εσύ ο αποδέκτης μιας τέτοιας κατάστασης είναι διαφορετικά. Τι θα κάνεις λοιπόν όταν θα καταστρέψουν το δικό σου μαγαζί, την δικιά σου περιουσία; Θα κλαίς με το δάκρυ κορόμηλο και θα ωρύεσσαι διαρρηγνύοντας τα ιμάτια σου: “γιατί σε μένα; Τι έκανα;”
Νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι επειδή κάποτε, πριν από αιώνες, που η αρχαία Ελλάδα ήταν το σημείο αναφοράς για τους αρχέγονους λαούς και πολιτισμούς, εξακολουθεί να υφίσταται κάτι τέτοιο. Του κάκου όμως, και όχι του Τάσου Κάκου. Είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν. Πιστεύουμε ότι μας χρωστάει ο κόσμος, αλλά επί της ουσίας εμείς είμαστε που τους χρωστάμε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πιστεύουμε ότι ζούμε στο τότε, αλλά ζούμε στο τώρα.
Τhis is This όπως λέει εμφανώς νευριασμένος ο Robert De Niro στην ταινία O Eλαφοκυνηγός (Deer Hunter), όταν αντιλαμβάνεται ότι ο φίλος του (που τον υποδύεται ο John Cazale στην ταινία) όντας πολύ χύμα στην ταινία, ξέχασε να φέρει τις απαραίτητες κυνηγετικές του μπότες. Ο De Niro βάζει σε πόστα τον φίλο του ο οποίος είναι πολύ χύμα στον κόσμο του και δεν αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του. This is this! This ain't something else!
Αυτό είναι το τώρα, το σήμερα! Δεν κοιτάς τι έκανες πίσω, τι έκανες πριν από χιλιάδες χρόνια. Κάνεις το καλύτερο για το τώρα και για το αύριο και δεν επαφίεσαι στην κρίση των άλλων που έχουν για σημαία τον ωχαδελφισμό και την “στ'αρχίδια μου για τους γύρω μου” στάση, γιατί θα γίνεις αντικείμενο χλευασμού. Θα είσαι ο περίεργος, ο παράξενος, αυτός που προσπαθεί να κάνει την διαφορά. Δεν θα υπάρξει καμιά ουσιαστική διαφορά όμως. Γιατί θα συμπορεύεσαι πάντα με λίγους και θα είσαι δακτυλοδεικτούμενος.
Σαν σήμερα, πριν από 8 χρόνια, το Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο έμαθε τι εστί Ολυμπιακό πνεύμα και ευγενής άμιλα. Σήμερα είναι η 8η επέτειος από την αποφράδα εκείνη μέρα που το Πανελλήνιο συγκινημένο αγκάλιασε το πιο φιλήσυχο ντέρμπι που διεξήχθη.
Στις 11 Μαΐου ημέρα Κυριακή, του σωτήριου έτους 2003, ο υπερπάντων αγών για την ομάδα του Ολυμπιακού εναντίον της ομάδος του Κολωνακίου έλαβε χώρα. Οι μεν πρώτοι με ισοπαλία έχαναν και μαθηματικά οποιαδήποτε ελπίδα για την κατάκτηση του Ελληνικού πρωταθλήματος. Οι δε δεύτεροι ακόμη και με ήττα με ένα γκολ, με ισοπαλία, πόσο μάλλον με νίκη, έφταναν ένα βήμα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τόπος διεξαγωγής του αγώνα: Στάδιο Ριζούπολης.
Αυτό που ξεχωρίζει τους άντρες από τις γυναίκες, τους μάγκες από τους κλάνω-μέντες, τους μπερμπάντηδες από τους μαλακοπίτουρες του Da Capo και τους εν γένει θιασώτες του Κολωνακίου στυλ Κωνσταντίνου Τζούμα, είναι ο λόγος τιμής, το σθένος, το πάθος και η θέληση όταν έρχεται η ύστατη στιγμή να “τα δείξεις”. Να τα δείξεις τόσο περίτρανα και απλωμένα φάτσα-κάρτα, που στην θέα τους ο αντίπαλος σου να μείνει εμβρόντητος, κάγκελο, στην καθομιλουμένη να μείνει μαλάκας, σε τέτοιο οριακό σημείο που να γονατίσει και προσκυνώντας τα να αποδεχτεί περίτρανα πλέον την ανωτερότητα σου. Την ποδοσφαιρική σου ανωτερότητα. Όλα αύτα πάντα σε φίλαθλα πλαίσια διδάσκοντας συνάμα ήθος και αξίες.
Όπερ και εγένετο, και το σύνθημα εδόθη, τα γεράκια εφόρμησαν και τα “σκυλιά του πολέμου” λύθηκαν. Ο περιούσιος λαός του Θεού Σωκράτη Κόκκαλη, του ενός και παντοτινού παντογνώστη, ο οποίος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών,έχοντας χρίσει τον εαυτό του προ χιλιάδων ετών Θεό σοφό και μοναδικό επί γης, έδωσε το έναυσμα στους αγνούς οπαδούς του Ολυμπιακού έτσι ώστε να καλοσωρίσουν όπως αυτοί μόνο ξέρουν τους παίχτες του Κολωνακίου. Μες την απέραντη χουβαρδοσύνη που διακρίνει τον απέραντο λαό του Ολυμπιακού, εφόρμησε εις τον αγωνιστικό χώρο και εκτός αυτού, πάντα σε φίλαθλα πλαίσια, έχοντας απώτερο σκοπό να αγκαλιάσει τους αντίπαλους παίχτες του Κολωνακίου δίνοντας το έναυσμα ενός ευ αγωνίζεσθαι άνευ προηγουμένου στα παγκόσμια χρονικά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου .
Οι αγνοί φιλήσυχοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού προσπαθούν να μπουν μέσα για να συχγαρούν την ομάδα του Κολωνακίου. Οι "μπάτσοι", όμως, τους αποτρέπουν και επιδίδονται σε αλόγιστη χρήση αστυνομικής βίας και χημικών πετώντας καπνογόνα, coctail margarita και μολότωφ. Εμβρόντητος ο Γάλλος παίχτης του Ολυμπιακού, Κριστιάν Καρεμπέ, παρακολουθεί την συνεχής ρίψη φωτοβολίδων από τους αστυνομικούς και την τακτική φυγής κοτοπουλέ των παίχτων του Κολωνακίου μέσα από την φυσούνα. Μια τακτική που ακολουθήθηκε δεόντως κατά την διαρκεία του αγώνα όπως μαρτυρά και το τελικό σκόρ 3-0. Σε ερώτηση δημοσιογράφου του Πρακτορείου Reuters: "Ποιά είναι η γνώμη σας για τα επεισόδια;" ο ποδοσφαιριστής Καρεμπε (ελαφρύ "ε") απάντησε: "Αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται, αλλά και αν γίνονται...δεν πρέπει να γίνονται."
Η ύστατη στιγμή πλέον έφτασε. Ο οργασμός είναι προ των πυλών. Φτάνει αργά και σταθερά σαν τον καπνό του τσιγάρου που σιγοκαίει δευτερόλεπτα πριν φτάσει στο φιλτράκι. Ήρθε η ώρα για να δείξεις αν τα έχεις και αν τα έχεις να τα δείξεις. Ο νικητής θα είναι ένας και θα τελειώσει με μια απέραντη κραυγή που θα σκίσει την απέραντη σιωπή της καλοκαιρινής μέρας του Μαΐου. Οι παίχτες του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλαθλών Πειραιώς μπαίνουν μέσα στον αγωνιστικό χωρό σαν ύαινες έτοιμες να ξεσκίσουν τις σάρκες των λαγών. Οι λαγοί με την σειρά τους, μην πιστεύοντας την γιορτινή ατμόσφαιρα του γηπέδου για τα Ελληνικά δεδομένα που δημιουργήθηκε από τους φιλάθλους του Ολυμπιακόυ, σαστίζουν. Παραλύουν και παραδίνονται άνευ όρων στις ορέξεις και ονειρώξεις των απανταχού φιλάθλων του Ολυμπιακού Συνδεσμου Φιλάθλων Πειραιώς με το τελικό κοντέρ να φτάνει στο "Καλώς τα παιδιά! 3-0".
Εκ τοτε, και κάθε χρόνο στις 11 Μαΐου, το Ελληνικό Έθνος γιορτάζει τα Ριζοπούλεια ως ελάχιστο φόρο τίμης για την ανδρεία που επέδειξαν οι παίχτες του Ολυμπιακού εναντίον των Κωνσταντίνηδων Τζούμα και των Ζάχων Χατζηφωτίου του Κολωνακίου. Αλλά κυρίως για το ήθος και τις αξίες που δίδαξαν ανά τον κόσμο οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Για το ήθος και τις αξίες που ακόμη και σήμερα διδάσκουν οι απανταχού φίλοι του Ολυμπιακόυ. Χαιρετούμε, λοιπόν, αυτό το ήθος και τις αξίες όπως κάθε σωστός φίλαθλος οφείλει να κάνει.
Υ.Γ. Μια επίμαχη σκηνή fair play από τον παραπάνω αγώνα που διδάχτηκε στο 17ο σεμινάριο "Fair Play and right challenges" της UEFA στην Γενεύη. Σε αυτό το σεμινάριο ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Παρασκευάς Άντζας, δίδαξε στον αχθοφόρο της λαϊκής Σωτήρη Κυργιάκο το τι εστί ήθος και αξίες.
Στις 19 Φεβρουαρίου και ημέρα Σάββατο του σωτήριου έτους 2011, ο Ολυμπιακός Συνδέσμoυ Φιλάθλων Πειραιώς με κόντρα διαιτησία ενίκησε πανάξια, δίκαια και παντελονάτα τον Παναθηναϊκό Όμιλο Κολωνακίου με 2-1 στο στάδιο Καραϊσκάκης.
Όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αγνοί φιλήσυχοι οπαδοί του Ολυμπιακού εισέβαλαν εις τον αγωνιστικό χώρο για τα επινίκια, με σκοπό να σηκώσουν τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού στους ώμους τους και να πάρουν αυτόγραφα από τα ινδάλματα τους. Ο σκοπός των οπαδών του Ολυμπιακού ήταν ιερός. Τουτέστιν, σκόπευαν να μεταφέρουν επ΄ώμου τους παίχτες του Ολυμπιακού ως το μνημείο του Βασιλιά Λεωνίδα στην Σπάρτη, αποδίδοντας τους εκεί τον ύστατο φόρο τιμής που τους αρμόζει για την νίκη τους.
Δυστυχώς, όμως, αυτή η οικουμενική κίνηση, που αγκάλιασε όλο το Πανελλήνιο και η παγκόσμια κοινή γνώμη, δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία διότι όπως λέει και ένα λαϊκό ρητό: “αν ήτανε η ζήλια ψώρα θα γέμιζε όλη η χώρα”. Οι παίχτες του Παναθηναϊκού Ομίλου του Κολωνακίου, με πρωτοστάτη τον Αλέξανδρο Τζόρβα (τερματοφύλακα-μοντέλο) και τους Μανδάμ Σισσσύ (παχύ Σσσσσ), Ορέστη Μακρή Γκοβού και Σενδρίκ Cunt-έ επιτέθησαν εις τους αγνούς οπαδούς του Ολυμπιακού και στον γιατρό του Ολυμπιακό με κλωτσομπουνίδια προκαλώντας στον τελευταίο πολλαπλά κατάγματα και κακώσεις στην κοιλιακή χώρα.
Εντελώς ειρωνικά, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των βιαίων αυτών πράξεων από τους ποδοσφαιριστές του Κολωνακίου βρήκαν και άλλους ένθερμους υποστηρικτές. Σύντομα, σε χρόνο ντε-τε, δημιουργήθηκε ένα κοινωνικό κίνημα που είχε ως σκοπό να αποτινάξει κάθε λέρα και δολιοφθορά, την οιανδήποτε βρώμα, μπόχα και δυσωδία που απέπνεε η ομάδα του Ολυμπιακού. Η ομάδα του Ολυμπιακού που την σιχαίνεται το Πανελλήνιο για τα στημένα παιχνίδια και για τις πολλαπλές απόπειρες δωροδοκίες που έχει καταδικαστεί ερήμην. Η ομάδα του Ολυμπιακού που είναι η ντροπή του Ελληνικού και του εν γένει Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου.
Το κοινωνικό αυτό κίνημα ως σήμερα μετράει τρία (3) ιδρυτικά στελέχη, απαριθμεί κανένα άλλο μέλος, και ακούει στην ονομασία Nτρέπομαι που Είμαι Ολυμπιακός, aka Ν.Π.Ε.Ο, έχοντας ως μότο: “Εγώ ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός, εσύ ντρέπεσαι που είσαι Ολυμπιακός;”
Πως άρχισαν όμως όλα και ποιός πρωτοστάτησε πίσω από αυτή την ακτιβιστική κίνηση που είχε ως σκοπό να αφυπνίσει και να απεταξάμην την ντροπή κάθε φιλάθλου του Ολυμπιακού και να τον φέρει στο σωστό δρόμο; Όλα άρχισαν μετά την λήξη του προαναφερθέντος αγώνα Ολυμπιακού - Κολωνάκι. Η Τζένη Μπαλατσινού - γνωστή entrepreneur και business woman - με μια σπασμωδική αντίδραση μετάνοιας και αφορισμού, ανέρτησε στο προφίλ (Ελληνιστί profile) του κοινωνικού δικτύου twitter (Ελληνιστί twitter) το παρακάτω μύνημα:
Η Τζένη Μπαλατσινού μετά τον αγώνα Ολυμπιακού - Κολωνακίου ανακοινώνει μέσω του διαδικτυακού twitter (Eλληνιστί twitter) λογαριασμού:
“Ντρέπομαι που είμαι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ…..αλλά δεν ντρέπομαι που εμφανίζομαι σε ενα ψωνίστικο reality show ασυδοσίας (Greecenext top model) εν ώρα κρίσης προκαλώντας έτσι το κοινό αίσθημα.”
Η Τζένη Μπαλατσινού είναι φυσικά γεννημένη στο U.S. of A της Θεσσαλονίκης και δεν μπόρεσε να γράψει με Ελληνικούς χαρακτήρες το παραπάνω μύνημα. Έτσι προτίμησε το σύνηθες και ανάρτησε με Greeklish χαρακτήρες το πόσο ντρέπεται που είναι Ολυμπιακός.
Η Τζένη Μπαλατσινού σε αποκλειστικές της δηλώσεις στο γυναικείο περιοδικό ποικίλης ύλης Coke Aine ξεκαθαρίζει την θέση της:“Δεν ήμουν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών όταν είπα ότι ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός.”
Φυσικά, ενδέχεται να είναι απλά ένα βούρλο και να μην γνωρίζει καν Ελληνικά. Αλλά, ίσως να είμαι αυστηρός μαζί της και σίγουρα απαιτείται απεριόριστος σεβασμός στο ιδρυτικό στέλεχος του Ντρέπομαι που Είμαι Ολυμπιακός. Όπως και να 'χει όμως, κάπως έτσι γεννήθηκε το κοινωνικό αυτό κίνημα από την Τζένη Μπαλατσινού. Τι εστί όμως Τζένη Μπαλατσινού; Ποιά είναι η Τζένη και ποιά είναι η ιστορία της ως στέλεχος της ΘΥΡΑΣ 7; Η Τζένη Μπαλατσινού, κατά το κοινώς Τζενάκι, είναι Ολυμπιακάρα μέχρι το κόκκαλο! Είναι μια φανατική γαυρίνα που έχει φάει τα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού επί Κοσκωτά και Σαλιαρέλη (Αργύρη καργιόλη, φερ΄το πορτοφόλι) 1987-1992, με το κουταλάκι.
Λίγοι γνωρίζουν το παρελθόν της Τζένης. Λίγοι ξέρουν ότι περίμενε έξω από το παλαιό Καραϊσκάκης παραμονές του αγώνα με το Κολωνάκι, συντροφιά με μια κουβέρτα από το παλιό ΜΙΝΙΟΝ, για να πάρει εισιτήρια που τα προμήθευε από τα κεντρικά της ΘΥΡΑΣ 7. Λίγοι έχουν υπ'όψιν ότι η Τζένη πρωτοστατούσε στις εκδρομές του Ολυμπιακού στην Τούμπα, στο Χαριλάου, στην Δράμα και στην Ξάνθη. Αυτή είναι η Τζένη! Αυτή είναι η μάχιμη Τζένη Μπαλατσινού για μας που την ξέρουμε και την θυμόμαστε από τα τότε πέτρινα και άγουρα χρόνια που οι τιμωρίες της έδρας και αφαίρεση βαθμών έπεφταν σωρηδόν στην ομάδα του Ολυμπιακού. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι η Τζένη Μπαλατσινού ήταν ιδρυτικό στέλεχος της Θύρας 7 και του Συνδέσμου Άγριες Τζέννες, Wild Jennies, που είχε ως σύνθημα “Θρύλε και Κόκα, γάμησε την Μπόκα.”
Εν κατακλείδι, η Τζένη Μπαλατσινού είναι μια από μας. Είναι μια φανατική οπαδός του Ολυμπιακού που ξέρει τι σημαίνει να σου στερούν το πρωτάθλημα όταν οι αντίπαλοι οπαδοί πετάνε καπνογόνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο (ΑΕΚάκι - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-2, περίοδος 1990-1991), έχοντας ως αποτέλεσμα της οριστική διακοπή του αγώνος και αντί κατοχύρωσης των βαθμών, με σκορ 3-0 όπως προβλέπει ο ΚΑΠ (Κανονισμός Αγώνων Ποδοσφαίρου), να αποφασίζεται η εκ νέου επανάληψη του αγώνος.
Η Τζένη Μπαλατσινού είναι μια Ολυμπιακός που επ' ουδενί δεν πήρε με χορηγία από κανέναν ραδιοτηλεοπτικό σταθμό το εισιτήριο διαρκείας της στην ΘΥΡΑ 7. Είναι μια Ολυμπιακάρα που ξέρει τι θέλει και τι ζητά από έναν άντρα: μπουνιές και κλωτσιές. Είναι μια γυναίκα που είχε κάθε δικαίωμα να πρωτοστατεί σε αυτό το κοινωνικό κίνημα που έχει ως σκοπό να φέρει τα απολωλότα Ολυμπιακά πρόβατα στον ευθύ ορθόδοξο δρόμο. Τα άβουλα αυτά πρόβατα που δεν ντρέπονται που είναι Ολυμπιακοί. Ως εκ τούτου, Τζένη Μπαλατσινού, Τζενούλα μου, οι ξεδιάντροποι Ολυμπιακοί σε χαιρετούν!
I am English and I support Olympiakos! Η Μαργαρίτα Μυτιληναίου είναι γεννημένη στο Κεντρικό Λονδίνο της Αγγλίας και είναι ραδιοφωνική παραγωγός. Ούσα γεννημένη στο Λονδίνο, δηλαδή μιλάμε....από τα γεννοφάσκια της Ολυμπιακάρα, αποτελεί το δεύτερο ιδρυτικό στέλεχος του Ν.Π.Ε.Ο. (Ντρέπομαι Που Είμαι Ολυμπιακός) και ίσως και το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι αυτού του κινήματος μιας που προέβη σε μια ακραία κίνηση σκίζοντας το εισιτήριο διαρκείας της. Φυσικά, ούτε κατά διάνοια να σκεφτούμε ότι το διαρκείας της ήταν χορηγία από τον ραδιοφωνικό σταθμό στον οποίο εργάζεται. Ως γνήσια λαϊκιά Ολυμπιακός που είναι η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, είμαστε σίγουροι ότι πρέπει να πλήρωσε από το υστέρημα της (των 5.000 ευρώ μηνιαίως) το εισιτήριο διαρκείας της.
H Mαργαρίτα, ή κατά το δοκούν Margaret όπως την φώναζαν στο Roedean independent school του Brighton, της Αγγλίας, ένα από τα πιο ελίτ girls' boarding school της Μεγάλης Βρετανίας, είχε δείξει από νωρίς την προτίμηση της στην ομάδα του Ολυμπιακού χτυπώντας σε tattoo τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Αυτή η κίνηση της όμως αποτέλεσε το κύκνειο άσμα στην πολλά υποσχόμενη καριέρα της ως ανταποκρίτρια του BBC radio αφού η πολιτική του σταθμού ήταν “No tattoos”.
Ερχόμενη στην Ελλάδα η Μargo, δικτυώθηκε αμέσως με ραδιοφωνικούς παραγωγούς και με τον κόσμο του lifestyle και βρήκε μια δουλίτσα σε έναν ραδιοφωνικό σταθμούλη παίρνοντας ψίχουλα για λεφτάκια. Η Μargaret, ή Margo όπως είναι το χαϊδευτικό της, ξέρει τι πάει να πεί στέρηση και πέτρινα χρόνια. Μπορεί μεν να είναι μεγαλωμένη στο Λονδίνο, αλλά ενημερωνόταν συχνά για τα τεκταινόμενα του Ολυμπιακού κατά τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια.
10 Φεβρουαρίου 1991, αγωνιστική περίοδος 1990-1991: σε μια από τις πολλές τις επισκέψεις στην Ελλάδα, η Μargo αποφάσισε να επισκεφτεί το Στάδιο Καραϊσκάκης για να δει τον αγώνα μεταξύ του Ολυμπιακού και της ομάδας του Αθηναϊκού. Ο Αθηναϊκός ισοφαρίζει με τον Δημόπουλο (τον παλιοπουσταρά), από καταλογισμό ενός ανύπαρκτου φάουλ που σφύριξε ο διαιτητής Ναούμ με επόπτη τον Δούρο τότε (να βγει ο Δούρος στο τηλέφωνο), κάνοντας έτσι το 2-2. Οι κατά τα άλλα φιλήσυχοι οπαδοί του Ολυμπιακού αγανακτούν και εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο παίρνοντας στο κυνήγι τον Χρήστο Δημόπουλο ο οποίος είχε επιδοθεί σε διάφορες σεξουαλικού περιεχομένου χειρονομίες κατά την διάρκεια του αγώνα.
Η Margo μην μπορώντας να αντέξει αυτή την εξόφθαλμη αδικία που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια της, αφήνει το Βρετανικό φλεγματικό προσωπείο της να ξεγλιστρήσει και μετατρέπεται σε μια βέρα Μεσογειακή γαυρίνα ορμώντας στο γήπεδο σαν άλλος ταύρος - σαν μιά άλλη έστω ταυρίνα - εν υαλοπωλείο.
H Mαργαρίτα Μυτιληναίου επιδίδεται στο κυνήγι του Χρήστου Δημόπουλο όπως κάθε γνήσιος Ολυμπιακός. Oύσα γεννημένη στο κεντρικό Λονδίνο, το πάθος ξεχειλίζει για μια γνήσια και αυθεντική λιμανιώτισα όπως είναι η Margo Μυτιληναίου.
Φωτογραφία: Reuters, 10 Φεβρουαρίου 1991.
Εκ τότε, το μικρόβιο του Ολυμπιακού εμβολιάστηκε στην μικρή Margo. Οι κακές παρέες, όμως, και το φλεγματικό Βρετανικό της αίμα, δεν την άφησαν να αγιάσει και σύντομα άρχιζε να ντρέπεται. Να ντρέπεται πολύ, μα πάρα πολύ! Τόση ντροπή που η φύση όλη δεν είχε βιώσει στο οικοσύστημα της. Μετά το μοιραίο εκείνο Σαββατιάτικο βράδυ όπου η φίλη και κολλητή της Τζένη Μπαλατσινού ανάρτησε την ντροπή της διαδικτυακά, η Μαργαρίτα αποφάσισε με την σειρά της να πετάξει εις το κάλαθο των αχρήστων το κασκόλ του Ολυμπιακού που είχε πάρει το 1987 στο τελευταίο τίτλο του Ολυμπιακού πριν την έλευση των πέτρινων χρόνων, έσκισε το δερμάτινο περφέκτο μπουφάν της, πέταξε τις αρβύλες μπότες της Dr. Marteens και επιδεικτικά έκανε χίλια κομμάτια το εισιτήριο διαρκείας του Ολυμπιακού, που επαναλαμβάνουμε δεν της το έδωσε κανένας ραδιοφωνικός χορηγός από τον ραδιοφωνικό σταθμό στον οποίο εργάζεται.
Η Μargo έσκισε το διαρκείας της και πλέον μια σημαντική προσωπικότητα από τις θύρες του Καραϊσκάκης θα λείπει. Η φωνή της σκίαζε τις φωνές όλων των παιδιών στην ΘΥΡΑ 7, διότι η Μargo ήταν Ολυμπιακάρα και έδινε το παρών στο Στάδιο Καραϊσκάκης όχι για κοινωνικές εκδηλώσεις όυτε για το θεαθήναι, αλλά επειδή ήταν αγνή Ολυμπιακός. Ούτως ή άλλως, γεννημένη στο Λονδίνο της Αγγλίας, την κάνει αυτομάτως από τα γεννοφάσκια της Ολυμπιακάρα. Η Margo ντρέπεται που είναι Ολυμπιακός, και οι ξεδιάντροποι Ολυμπιακοί την χαιρετούν.
Μαργαρίτα Μυτιληναίου, ή αλλιώς Μargo ή Μargaret, γεννημένη στο Κεντρικό Λονδίνο της Αγγλίας. Μια γνήσια Πειραιώτισα, μια λαϊκιά Ολυμπιακή φωνή, μια Ολυμπιακάρα απο τα γεννοφάσκια της.
Το τρίτο ιδρυτικό στέλεχος του ακτιβιστικού κινήματος Ν.Π.Ε.Ο. (Ντρέπομαι που Είμαι Ολυμπιακός) ακούει στο όνομα Mr. Potato Head ή αλλιώς Δημήτρης Καμπουράκης. Ο Mr. Potato Ηeah, κατά το κοινώς Δημήτρης Καμπουράκης, ένωσε τις δυνάμεις του με την Τζένη Μπαλατσινού και την Μαργαρίτα Μυτιληναίου διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του, με την σειρά του, για το πόσο ντρέπεται που είναι Ολυμπιακός.
Δημήτρης Καμπουράκης, ή αλλιώς Mr. Potato Head. Ένας αδιάφθορος δημοσιογράφος, ένας άνθρωπος που διδάσκει ήθος και αξίες σε έναν χώρο της δημοσιογραφίας που μαστίζεται από τα λαμόγια. Εις ανώτερα Δημήτρη που δεν έχεις ανακατευτεί σε κανένα σκάνδαλο, του τύπου Ζαχόπουλου.
Ο Mr. Potato Head έχει την δικιά του ιστορία στα δρώμενα του Ολυμπιακού και της ΘΥΡΑΣ 7. Από μικρό παιδί ήταν τουλούμπας και σύχναζε στις καντίνες του παλαιού Καραϊσκάκης κατά την περίοδο των πέτρινων χρόνων. Εκεί έπιασε δουλειά σε ένα από τα λεγόμενα "βρώμικα" και έβγαζε το μεροκάματο του σαν άλλος Βασιλάκης Καΐλας. Σύντομα, κατάφερε και έβγαλε πολλά λεφτά και άνοιξε τον δικό του Σύνδεσμο της ΘΥΡΑΣ 7, απέναντι από το Στάδιο Ειρήνης και Φίλιας ονόματι ΛΟΥΚΟΥΛΟΣ 7 Δημήτρης Καμπουράκης.
Παράλληλα με τα συνδεσμικά του Ολυμπιακού, ο Δημήτρης Καμπουράκης αρθρογραφούσε για μεγάλες και έγκυρες εφημερίδες της εποχής: όπως για την Βρετανική Guardian και Τhe Independent. Τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης σύντομα πήραν πρέφα ότι είχαν να κάνουν με έναν αδιάφθορο και μαχητικό δημοσιογράφο. Έτσι δεν άργησε να έρθει και η ένταξη του στον δυναμικό και έγκυρο τηλεοπτικό σταθμό του MEGA, του Μεγάλου Καναλιού.
Ο Δημήτρης Καμπουράκης μπήκε πλέον στην ζωή μας. Για να παραφράσουμε την δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Fat Boy Slim, Δημήτρης has come a long way, baby! Από ιδρυτικό στέλεχος ενός από των κορυφαίων συνδέσμων της ΘΥΡΑΣ 7 με συχνή παρουσία του ιδίου και του συνδέσμου του στους αγώνες του Ολυμπιακού, ο Δημήτρης πλέον ήταν ένας έγκριτος και έγκυρος δημοσιογράφος.
Το Τζενάκι και η Μargo είδαν στο πρόσωπο του Mr. Potato Head έναν αειθαλή δημοσιογράφο. Πλησιάζοντας τον έτσι, κατάφεραν και απόσπασαν την δημόσια ντροπή του: την ντροπή του να είσαι Ολυμπιακός. Ο ίδιος σε δηλώσεις του ομολόγησε ότι δεν χρειάστηκε πολύ να παραδεχτεί δημοσίως την ντροπή που νιώθει στα σωθικά του λόγω των οπαδικών του αποχρώσεων.
Δημήτηρης Καμπουράκης, ένας δημοσιογράφος αμέμπτου ηθικής, ένας γραφίσκος που τα λέει όπως είναι γιατί είναι όπως τα λέει. Το 2008 βραβεύτηκε με το βραβείο Πουλί - tzer για την μαχητική του ανταπόκριση στην υπόθεση DVD του πρώην Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, Χρήστου Ζαχόπουλου. Σε μια υπόθεση που φυσικά ήταν αμέτοχος.
Φυσικά, η ντροπή του να είσαι Ολυμπιακός επ΄ουδενί δεν συγκρίνεται με την ντροπή του να είσαι χωμένος στην υπόθεση Ζαχόπουλου. Σε μια υπόθεση που δεν είχε καμία σχέση ο Δημήτρης Καμπουράκης. Σε ένα ροζ σκάνδαλο με ένα DVD της υπόθεσης Ζαχόπουλου, που φυσικά και ουδέποτε είδε ο Δημήτρης Καμπουράκης με την δημοσιογράφο του ΜΕGA Όλγα Τρέμη. Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Δημήτρης Καμπουράκης είναι αμέμπτου ηθικής, και εξ ου γιατί ντρέπεται που είναι Ολυμπιακός....και δεν ντρέπεται που είδε το επίμαχο DVD της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Δημήτρη Καμπουράκη, οι ξεδιάντροποι Ολυμπιακοί σε χαιρετούν!
Οι Για Όλα Φταίει ο Ολυμπιακός, πληθυντικός αριθμός διότι είμαστε πολλοί, μια λεγέωνα των ξένων και των γνωστών, έχουν να προτείνουν σε όλους τους V.I.P. παρωχημένους Ολυμπιακάρες που γίνανε Ολυμπιακάρες μέσα από τα διαρκείας χορηγίας των εργοδοτών τους και μέσα από τους τελευταίους τίτλους των 15 χρόνων, να κάνουν μια αυτοκριτική στην εν γένει κοινωνική ζωή τους η οποία είναι αν μην τι άλλο προκλητική και προσβλητική για το κοινό αίσθημα.
Επιπροσθέτως, επειδή όλοι οι παραπάνω: Μπαλατσινού, Μυτιληναίου, Καμπουράκης και Σία, δεν έχουν ζήσει τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια, όταν μας έκλεβαν τους τίτλους με το ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ με καπνογόνα και με εξορίες 5 αγωνιστικών, το να βγαίνουν αυτοί και να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το πόσο ντρέπονται που είναι Ολυμπιακοί, είναι ΜΑΛΑΚΙΑ (εξου και το θεϊκό άσμα “είναι αρρώστια και μαλακία να είσαι βάζελος σ'αυτή την κοινωνία”) και συν τοις άλλοις προσβλητικό για τους υπόλοιπους οπαδούς του Ολυμπιακού. Τους ξεδιάντροπους, έστω, οπαδούς του Ολυμπιακού.
Ή έστω, ακόμα και να έχουν ζήσει τα πέτρινα χρόνια όλοι αυτοί δεν αναιρεί το γεγονός ότι βαριές κουβέντες του στυλ “ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός”, δεν κάθονται εύκολα στο στομάχι του μέσου Ολυμπιακού και δεν θέλει και πολύ να σαλτάρει.
Και όχι τίποτα άλλο, μπορεί εκεί που ξαφνικά περπατάει αεράτη και αμέριμνη η Τζένη στα φτωχικά σοκάκια της Κηφισιάς να συναντήσει καμιά κακοτεχνία του δρόμου (κοινώς λακκούβα) να γλιστρύσει και να πέσει μέσα μόνη της, ή εκεί που κάνει την περατζάδα της (κοινώς strolling) η μεγαλωμένη στην Μεγάλη Βρετανία Μαργαρίτα-Μαργαρώ, να περάσει κανά διερχόμενο αυτοκίνητο, να καβαλήσει τον πεζόδρομο και να την πάρει παραμάζωμα εντελώς τυχαία, ή εκεί που ο Μister Potatohead τρώει τον περίδρομο σε κανά chic restaurant στο Κολωνάκι (πάνω στο Κολωνάκι), να του'ρθουν τίποτα 5-6 αξύριστα ψηλά παλικάρια και να τον ρωτήσουν 'τι ώρα είναι;'
Ο Jose Mourinho, Χοσέ Μουρίνιο, ο Special One, o Special Caesar Salad. Ο Προπονητής-μεταφραστής, η προπονητάρα μας, που έκανε "όνομα" πηγαίνοντας στα πιο πλούσια football clubs, βλέπε: Chelsea, Inter (Internazionale Milano), Real Madrid, με πλούσιους προέδρους (Αbramovic, Μassimo Moratti, Florentino Perez) κάνοντας ομάδες και πρωταθλητισμό εκ του ασφαλούς. Ο Jose σε δηλώσεις του τόνισε: "Θα ντρεπόμουν, αν ήμουν Barcelona". Ως εκ τούτου, αποτέλει επίτιμο μέλος του κοινωνικού κινήματος με ακτιβιστική δράση "Ν.Π.Ε.Ο." Ντρέπομαι Που Είμαι Ολυμπιακός.
Ας κοιταχτούν λοιπόν όλα τα παραπάνω λαμόγια στον καθρέφτη και ας μας πουν πως τα κατάφεραν με τις μπαγαποντιές τους, γλείφοντας και κοιτώντας από την άλλη μεριά τις απατεωνιές των εκάστοτε πολιτικών που έχουν τύχει να συνευρεθούν σε ένα από τα λεγόμενα κοινωνικά Gala. Διότι, όλοι οι παραπάνω, μηδενός εξαιρουμένου, Τζένη Μπαλατσινού, Μαργαρίτα Μυτιληναίου και Δημήτρης Καμπουράκης, συγκαταλέγονται στην λεγόμενη H Mεγάλη των λαμογιών Μοσογραφίσκων Σχολή.
Ουαί υμίν, ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ.
Υ.Γ.Από τις 27 Μαρτίου του σωτήριου έτους 2011, ο Jose Mourinho αποτελεί επίτιμο μέλος του N.Π.Ε.Ο. κ.Μ. (Ντρέπομαι που είμαι Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα). Το αποτέλεσμα για τα ημιτελικά του Champions League, μεταξύ Ρεαλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, βρήκε νικήτρια την ομάδα της Καταναλονίας με δύο γκολ του Λεονέλ Μέσι. Σε δηλώσεις του μετά την λήξη του αγώνα, ο sore loser, ο κλάψας και παρτάκιας που δεν έχει μάθει να χάνει ποτέ στην ζωή του από την θητεία του στην Chelsea, Χοσέ Μουρίνιο (Πορτογαλική ετυμολογία του μωρού, δηλαδή του ηλίθιου (μωρός -ή / -ά -ό [morós] Ε1, Ε2: (λόγ.) ανόητος: ~ άνθρωπος, βλάκας. ΦΡ μωρά παρθένος*. [λόγ. < αρχ. μωρός] ) σε δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα είπε θρασύτατα ότι: “Θα ντρεπόμουν, αν ήμουν Μπαρτσελόνα”. Οι ξεδιάντροποι σε χαιρετούν, Χοσέ Μουρίνιο.
