Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Αναζήτηση του έρωτα σε χαλεπούς καιρούς.

Σε μια εποχή που 'χουμε ανάγκη την αγάπη, τον έρωτα, την άνθρωπινη επαφή, και ας είναι λάθος, οι ηθικές αξίες έχουν χαλαρώσει. Πλέον, έχουν αντικατασταθεί με το εφήμερο, το σταδιακό και το πατ-κιουτ ψεκάστε σκουπίστε, τελειώσατε μοντέρνο γαμήσι.

Το οδοιπορικό ταξίδι μας στις πιάτσες του Κιέβου μας ανοίγει τα μάτια. Μας δείχνει την αθέατη πλευρά ενός κόσμου που ποτέ μας δεν είχαμε φανταστεί ότι μπορούσε να υπάρξει. Ενός κόσμου διαφορετικού από τον δικό μας. Ενός κόσμου της ακολασίας, του αγοραίου έρωτα χωρίς προφυλάξεις και ενοχές. Ενός κόσμου  όπου το μεθυστικό κορμί της ξανθομαλλούσας ιερόδουλης προσφέρεται σε αντάλλαγμα μιας βότκας Νemiroff από τον αντίστοιχο Ουκρανέζικο Μαρινόπουλο της γειτονιάς.

Παράνομα εκδιδόμενες γυναίκες, που μπορεί να αποτελούν φορείς σοβαρών ασθενειών, βουτηγμένες στο αίμα και στο σπέρμα ανήμπορες να αντιδράσουν, αποτελούν εύκολη λεία αδίστακτων μαστροπών. Η κοινωνία απαρακολουθεί σύσσωμη το παρτάκι που στήνεται στις πασαρέλες (Ελληνιστί catwalk) στα γκαλά και στα κοσμοπολίτικα parties της Ολιγαρχίας.

Τίγκα μέστην κόκα, το ανορεξικό μοντέλο εξ Ουκρανίας φιγουράρει την φανέλα του Δαφνοστεφανωμένου Έφηβου με χορηγό την diana το κωλόχαρτο, που φόρεσε κάποτε και ο παιχταράς Λιτόφτσενκο.  

Φάε κάτι μωρή και βάλε λίγο κρέας πάνω σου. Σκιάχτρο έχεις καταντήσει.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Δίχως Τίτλο.

Πειραιάς, Πασαλιμάνι, Μουράγιο, Καστέλα, Καμίνια.
Ηλιοβασίλεμα στην Πειραϊκή.

Λεβεντιά, ντομπροσύνη, ευθύτητα, ειλικρίνεια και αλήθεια θεμέλια κάθε αρετής. Φτωχολογιά αλλά τιμιότης πάνω απ'όλα. Σταράτες κουβέντες, ένα και 'να κάνουν δύο, όχι "μα, μου ιστορίες, σου 'πα, μου 'πες, σού ξου, μού ξου, μανταλάκια."

Ξενιτιά, απομόνωση, μοναξιά, νοσταλγία για την πατρίδα που άφησες πίσω. Γιατί είναι χαμούρες οι Παναθηναϊκοί! (κλίκ πάνω στις χαμούρες Παναθηναϊκοί).

Σωκράτης Κόκκαλης του Πέτρου και της Στάζι που δάχτυλο σας βάζει. Τάκης Τσουκαλάς, Καραϊσκάκης, Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς.


Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Έψιλον, Ζήτα, Ήτα, Θήτα, Γιώτα...Γιωτάς.

Bγήκε ο Τράκης, το μπούμπουκι του Παυλάρα (Παύλο - ΘΕΕ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΠΑΕ), ο Γιώτα-5 ψυχολογικό και παθολογικό που χέστηκε πάνω του όταν ήρθε η ώρα να πάει στρατό ( “μου είπαν η σειρά σου να πας στον στρατό, μεγάλωσες τώρα είσαι δέκαοχτώ”), επειδή τον πόνεσε λίγο το ποζαλάκι του,  και θέλει, λέει, τώρα να 'ρθει να ηγηθεί της αποστολής της ΜΠΑΝΑΘΑΣ μέσα στο ΣΕΦ και να κάνει ο ίδιος ταρζανιές. Φοβάται, λέει, μην γίνει άλλη Ριζούπολη. Ά, ρε Κόκκαλη τους έχεις κάνει να παραμιλάνε. Μιλάμε για αγιάτρευτα ψυχολογικά που δεν θεραπεύονται ούτε με xanax.

Έλα με την όπισθεν, Δημητράκη. Πρώτα, όμως, προπονήσου στο 100άρι γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι δώρο Kinder-έκπληξη θα βρεις.

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Xρόνια Πολλά σε σένα. Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα.

Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα.

Σήμερα είναι μια μέρα χαράς και ευημερίας. Σήμερα γιορτάζουμε την ημέρα γέννησης σου. Την ημέρα ελπίδας.

Χρόνια Πολλά, λοιπόν, σε σένα, Σωκράτη (του Πέτρου του Ιατρού) Κόκκαλη.

Χρόνια σου Πολλά και καλά με υγέια, Προεδράρα. Εσύ, που ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών γεννήθηκες για να γίνεις ο πολυτραγουδισμένος μας ηγέτης (  “ Ο Κόκκαλης, ο Κόκκαλης αγόρασες των βάζελων, των βάζελων, τις μάνες τις έφερε στον Πειραιά τις έκανε πουτάνες, με κανά δυο-με κανά δυο χιλιάρικα γαμάμε τις - γαμάμε τις πουτάνες, και αν δεν έχουμε λεφτά, των βάζελων τις μάνε ”), ο εφιάλτης των πανταχού αλλόθρησκων. Σύνθημα και προσευχή σε όλους τους αγνούς και φιλήσυχους φιλάθλους του Ολυμπιακού.

Εσύ, λοιπόν, ακατάμαχητε και αγέρωχε στυλοβάτη του Ολυμπιακισμού και του ευ αγωνίζεσθαι έχεις σήμερα τα γενέθλια σου και εμείς, εγώ, ως ταπεινοί είλωτες το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σου δώσουμε τις ευχές μας ελπίζοντας να τις δεχτείς. 

Ηλί, Ηλί, Λαμά Σαβαχθανί!



Ο Πρόεδρος του Κόσμου.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ο Αρσέν Παπάρας.

Άπαξ και αρχίσεις τη μαλακία, τύφλα να 'χει το γαμήσι. Το πολύ το τίκι-τάκα, κάνει το παιδί μαλάκα.

Η γκόμενα του ΔημητροΓκάλη, του ενός και μοναδικού 3-D (Τρία Δέλτα, δηλαδής), του Μichael Jordan (I wanna be like Mike), του αθληταρά με τα χέρια-πλοκάμια και την θανατηφόρα χλέμπα, η δημοσιογραφάρα Δημήτρης Αρσέν Λουπέν Χατζηγεωργίου που του απονεμήθηκε το βραβείο Πουλί Τζερρυ (κάνε "κλικ" πάνω στο Πουλί Τζέρρυ, έχει δώρο-έκπληξη) πέρυσι το καλοκαίρι στη Μονεμβασιά,  έκανε τα τυφλά μάτια όταν ο αγαπητικός του πάτησε την γραμμή του γηπέδου.

Κανόνισε την πορεία σου, μικρέ μάγε της μοσοαφίας. Σκατόβλακα, παπάρα, φλωρόπουστα με το trendy καρεδάκι μαλλί, το Saphire ασημένιο σκουλαρίκι μπίλια 8mm και τις φιρμάτες μάρκες.

Σε ξέρουμε ΚΑΙ σε βλέπουμε. Σε ακούμε και σε διαβάζουμε. Ξέρουμε τι σόι πάστα τανας γίος είσαι: απόφοιτος της Σχολής Συρίγου και του Βασίλη Σκουντούφλη.

Θα σε λούσουμε με πίσσα και πούπουλα και μέτα σουτ σε κανά χαντάκι, μόνος σου θα το κάνεις δηλαδή, να σου πιούνε το αίμα καφενοκόκκινα μυρμήγκια-εργάτες της Βραζιλίας. 

Να επαναλάβω επειδή υπάρχει και κόσμος στο σπίτι του που μπορεί να μην καταλαβαίνει. 

Δημήτρης Χατζηγεωργίου......Πρόβλημα.     



Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Mε το Σκατό στην Κάλτσα.

Στα εύκολα όλοι είναι μάγκες, δάγκες και μπροστινοί. Στα δύσκολα, ή βγαίνεις μπροστά και αντιμετωπίζεις τον αιώνιο αντίπαλο σου, που σου έχει γίνει μόνιμος εφιάλτης ακόμα και στις πιο γλυκιές σου ονειρώξεις με τη Monica Bellucci ή κάθεσαι στη γαλαρία και διαβάζεις την Κατερίνα και τη Μανίνα αφήνοντας το Μπλέκ και το Τρουένο παραδίπλα. 

Ώρα μηδέν. Ο νυν υπερπάντων αγών για τη βαζέλα έχει ημερομηνία: Κυριακή, 11 Μαΐου, του σωτήριου έτους 2003.

Προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος: η sexy Vazela ουσιαστικά κατακτά τον τίτλο με νίκη, ισοπαλία ή ήττα με διαφορά ενός γκολ. Περίπου δύο ώρες πριν από την έναρξη του ματς, οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού από τις φιλήσυχες περιοχές του Κερατσινίου, του Κοδαλλού και των Καμινίων, μετακινούνται προς τις θέσεις τους πάνω από τη φυσούνα με λουλούδια (Ροζέ Γλαδιόλες και Γαρύφαλλα στο αυτί) ανά χείρας έτοιμοι να υποδεχτούν την ομάδα των πούστηδων. Ενώ την αποστολή του Τριφυλλιού, την υποδέχονται με σερπαντίνες, κομφετί, μπαλόνια και με glitter μονόχρωμα χαρτάκια. Στα αποδυτήρια της βαζέλας κυριαρχεί κλίμα ευφορίας, μη μπορώντας να πιστέψουν το γιορτινό κλίμα La Bombonera που έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί του Ολυμπιακού.  
 
Ένα ατυχές συμβάν έμελλε να επισκιάσει την κατά τ'άλλα ήσυχη ατμόσφαιρα του ντέρμπυ όταν ένα γαρύφαλλο που προορίζονταν για το μοντέλο Σωτήρη Κυργιάκο έσκισε την φυσούνα. Το μοντέλο, ή αλλιώς Sotis Kyrgiakos, έσκυψε να το πιάσει και με μια απλή κίνηση, ευχαρίστησε τους οπαδούς του Ολυμπιακού.
 
Εντός αγωνιστικού χώρου, μια έντονη δυσοσμία έκανε έντονη την παρουσία της. Μια έντονη δυσοσμία σκατού και κατρουλιού προερχόμενη από τα πράσινα στρινγκάκια. 
 
Με τα πολλά, ο Ολυμπιακός νικά κατά κράτος την βαζέλα που μπήκε εξ' αρχής χεσμένη στον αγωνιστικό χώρο, έπαιξε χεσμένη κατά την διάρκεια των 90 λεπτών που κράτησε ο αγώνας, και έφυγε χεσμένη και λερωμένη με τα φλόκια να της φτιάχνουν επιδερμίδα για το καλοκαίρι του 2003 και για τα ερχόμενα 10 χρόνια.
 
Στην ιστορία, ο αγώνας σηματοδοτεί την στάση ζωής μεταξύ του εραστή και της γκαβλίτσας κορασίς Ζωΐτσας Λάσκαρη στον “Κατήφορο”: θέλει γαμήσι και δεν θέλει, φορά μίνι φουστίτσα με τις μπουτάρες να εξέχουν, το μπούστο να βγάζει μάτια και με την ρωγίτσα να σε χαιρετά στήτη και αγέρωχη, αλλά συνάμα το παίζει αγνή, άβγαλτη και παρθενοπιπίτσα. Μια σχέση σαδομαζοχιστική όπου η βιασθείσα γουστάρει να πειράζει τον βιαστή της, αλλά όταν έρχεται η ύστατη στιγμή, το ίδιο απαράμμιλο σενάριο, της διείσδυσης, αυτή κάνει κόνξες και ναζάκια  “Μα, έλα τώρα. Μη! Ζεν θέλω.”    
 
Η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει.
 
Με το σκατό στην κάλτσα ήρθανε, με το σκατό στην κάλτσα φύγανε.
 
Χεσμένοι ήρθανε.....


...χεσμένοι φύγανε.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Tι είναι Τέχνη;

Τι στον πούτσο είναι και τι, εν τέλει, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη;  

Μην είν'οι κάμποι; Μην είναι τ´ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της Ελλαδάρας, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; Μην είναι η υπέροχη και μαστιχωτή κασερόπιτα από τον φούρνο της γειτονιάς - και όχι από τους απατεώνες στα Everest - με το λιωμένο τυρί να απλώνεται βασανιστική μέσα στο στόμα σου, παρέα μαζί με μια ωραία φραπεδιά;  

Μην είναι η αέναη, αλλα και συνάμα περιοδική και περιστασιακή (ένας αχταρμάς, δηλαδή, που ονομάζεται), σιωπή στις ταινίες (τι ταινίες δηλαδή, Οδύσσειες ολόκληρες) του Αγγελόπουλου που μας ανοίγει δρόμους, σοκάκια, πεζόδρομους και λεωφόρους (ΠΑΟ γαμώ την Λεωφόρο....) σε νέα νοήματα και νέα συμπεράσματα σε τούτη την μάταιη ζωή;

Μην είναι το απλανές βλέμμα του πρωταγωνιστή-καρικατούρα στις ταινιάρες του Αγγελόπουλου που σαν άλλο αυτιστικό αυνανίζεται χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα, ενώ ταυτόχρονα αφοδεύει βυζαίνοντας από τα μαστάρια της Καλόγριας του Ελέους που θέλει να γαμηθεί ασύστολα με τον χωρικό γιατί κάθε φορά που τον βλέπει υγραίνεται, αλλά δεν κάνει γιατί δεν πρέπει” και δεν πρέπει, γιατί “δεν κάνει.” Τελικά είναι βαριά η καλογερική.  

Μην είναι το κουλτουρέ (και καλά) καλλιτεχνικό, απαραίτητο φυσικά, για την πλοκή, γυμνό της Εύας Λάσκαρη στο Χαμάμ Γυναικών;” Σχετικό: τι βυζάρες και κωλάρα έχει αυτή η γυναίκα! Νάρα σκέτη! Αυτό είναι παρατήρηση, όχι - ούτε καν - ρητορική ερώτηση.  Δεν παίζεται με τίποτα η γκόμενα. Όποιος την είδε στην παραπάνω παράσταση πρέπει να τελείωσε στανταρέ δυό κουταλιές της σουπάς επί τόπου.

Εύα Λάσκαρη, ηθοποιός παύλα μοντέλο παύλα τραγουδίστρια παύλα γκαύλα τούμπανο:

Ηθοποιός σημαίνει δυο κουταλιές της σούπας.


...από πίσω.


...και από μπρος. Δηλαδή εντός και εκτός έδρας.

Αφήνοντας το γκαβλάκι παραπέρα για λίγο, πιανόμαστε πάλι μετά της τέχνης. Μην είναι η μπαρούφα ταινία του Λάνθιμου, “Κυνόδοντας”, μια φτηνή αντιγραφή της Μεξικάνικης ταινίας του Αrturo Risptein, “El Castillo de la Purezza” 1973, (“To Kάστρο της Αγνότητας”), στην οποία ο Λάνθιμος σκηνοθετεί και υπογράφει αλλαξοκωλιές, αιμομιξίες υπό τον 'όρκο της σιωπής', παρουσιάζοντας μας έτσι “το αληθινό πρόσωπο” μιας Ελληνικής οικογένειας; Mιας οικογένειας φαινομενικά κανονικής, αλλά κάτα βάθος διεστραμένης, ανώμαλης, με όψεις εγκληματικού φαινομένου και παρεκλίνουσας συμπεριφοράς. Η δραματική ιστορία μιας οικογένειας σαν την δική μου, την δικιά σας,  μιας οικογένειας που κάλλιστα θα μπορούσε να μένει δίπλα μου, δίπλα σας: στη διπλανή πόρτα του γείτονα. Μπράβο, Λάνθιμε. Αυτό είναι Τέχνη. Όρσε, βλακάκο, που ξέθαψες μια ταινιάρα, όπως το Κάστρο της Αγνότητας, και την έκανες clopy paste πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε την κουτοπονηπουστριά σου!

Μην είναι ο Λάκης ο βαψομαλιάς Βλακόπουλος και η 'Σάτυρα δεν έχει Όρια' εκπομπή της πούτσας; Θα μου πείς τώρα, “Ποιός τον γαμάει αυτονέ να πούμε;” 
Πληρωμένη απάντηση:  όλοι οι μετανάστες του Μεταξουργείου. Και αν όχι όλοι, οι μισοί. Και αν όχι οι μισοί, ε...κάποιος θα του τον ακουμπάει. Από τα αριστερά μόνο, για ευνόητους λόγους.

Mε τα πολλά και με τα λίγα, τι είναι τελικά τέχνη; Μπορεί άραγε να αποτυπωθεί μέσα από μια έκφραση, από μια σκέψη, από την ίδια την αγάπη, τον ανιδιοτελή έρωτα, την ίδια τη δουλειά, τον τρόπο ζωής; Μέσα από τον αθλητισμό τον ίδιο; Η απάντηση είναι ναι.

Το σίγουρο είναι ότι τέχνη δεν είναι καλικαντζούρες και νερομπογιές πεταμένες πάνω σέ έναν καμβά ζωγραφικής πλασάροντας μια παπαριά σαν κάτι το διαφορετικό, το πρωτότυπο, σαν μια έκφραση ανησυχίας, ευτυχίας, αγωνίας του Χι, Ψι, Ωμέγα Καλλιτέχνη. Ο οποίος Χί, Ψί, Ωμέγα καλλιτέχνης της πλάκας  έχει την απαίτηση, με περίσσιο θάρρος και θράσος, από τον θεατή να γκαβλώσει με το δήθεν έργο τέχνης που βλέπει κατσικωμένο πάνω σ'ένα τοίχο, και να του μοσχοπουλήσει την συγκεκριμένη κουραδένια ζωγραφιά σαν κάτι το ουάου, το γαμάτο, το εναλακτικό.  

Στις 8 Μαΐου του σωτήριου έτους 2012, η παρακάτω παπαριά μοσχοπουλήθηκε για $86,882,500 million (£53.8m), τουτέστιν €70,126,225.25 Ευρά (πληθυντικός του Ευρώ).
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-18001432 

Ο Φύλακας του Μουσείου με τον φημισμένο πλέον πίνακα που αναστάτωσε τα δρώμενα του Αρτ Νουβό, Αρτ Ντεκό, Αρ Γιου Φακιν Κιντιγκ Μι, Υπαρξισμού, Ιμπρεσιονισμού, Εξπρεσιονισμού, Κυβισμού, Ντανταϊσμού και Αυνανισμού.
Υπάρχω και δεν υπάρχω, είμαι και δεν είμαι. 'Σ'αγαπάω, μ'ακούς', Σαλαμπάσης.
Φωτιά, γή, ουρανός και θάλασσα. 
Ποτέ τρία χρώματα δεν έκαναν τόσο θόρυβο μαζί.

Η γριέντζο Νεοϋορκέζα αποφεύγει να ρίξει μια ματιά στο έργο αυτό τέχνης.
Όταν μιλάει η εμμηνόπαυση, οι καλλιτεχνικές αξίες αφανίζονται ανησυχητικά, χαμηλώνουν, χάνονται υπό το φώς του σκοταδιού.  

Ο παραπάνω πίνακας ονομάζεται “Α, πηγαίνετε, ρε κοροϊδάκια, και σκάστε τα λεφτά σας για την παπαριά που ζωγράφισα, από τον γνωστό Τσέχο ζωγράφο Τούμποφλο. Ο τόνος στο Τού. Ο αγοραστής που έσκασε το πακτωλό αυτό μύριων παραμένει ως και σήμερα ανώνυμος, υπό τον φόβο παντόφλας από την γυναίκα του.

Τέχνη είναι να ελίσσεσαι. Να μην πιάνεσαι κορόιδο, από τον κάθε αΐδρωτο πουστράκο και πούδρα που πάει να σου πλασσάρει άλλα ντ' άλλων. Μαγκιά είναι να μην πας να σκάς 150-200 ευρώ/λίρες για ένα παντελόνι DIESEL, Armani, επειδή θα σου κάνει ωραίο κώλο και το ξανθό/μελαχρινό μουνί θα σου την πέσει. Γιατί δεν πρόκειται να σου την πέσει έτσι απλά με ανιδιοτελή, αγνή αγάπη με το βλέμμα καρφί στα μάτια. Το βλέμμα της θα 'ναι γαντζωμένο στην πιστωτική σου κάρτα μέχρι τα μπούνια, και 'συ σαν καλό κορόϊδο που 'σαι θα πιστεύεις τις αγάπες και λουλούδια που θα σου τσαμπουνάει.

Μαγκιά είναι να 'χεις λίγο νιονιό, γνώθι σ'αυτόν, και να μην σκας 5 ευρά (πληθυντικός αριθμός του Ευρώ) για έναν καφέ στην Κηφισιά και στο Κολωνάκι (πάνω στο Κολωνάκι), επειδή και καλά είναι "ιν" και σκάνε γυναικάρες (ψωνάρες) εκεί με τις Λουί - Ντε Φινέ - Βιτό τσάντες. Η επώνυμη μάρκα δέν κάνει τον άνθρωπο, αλλά οι αξίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί. Αυτές είναι που πλάθουν εν τέλει τον χαρακτήρα σου. Αν στην πορεία αλλάξουν, αλλοιωθούν, τότε έτερον εκάτερον. Υποσημείωση δε, ότι δεν είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι αν συχνάζεις στα Κολωνάκια (πάνω στα Κολωνάκια) και στις Κηφισιές (στις Άνω και στις Κάτω Κηφισιές). Πρέπει να ξέρεις από που ήρθες και που έφτασες, δίχως να  ξεχνάς τις ρίζες σου. Στην τελική, οι άνθρωποι που διαλέγεις να σε περιτρυγυρίζουν και γουστάρεις να συναλλάσσεσαι είναι αυτοί που θα σου σταθούν στις δύσκολες στιγμές. Γιατί στα εύκολα, όλοι είναι μπροστινοί. Στα δύσκολα, είναι η μαγκιά. 

Τέχνη είναι να  έχεις πυγμή, να πατάς το πόδι σου εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Να μην μασάς την τσαπού σου. Να έχεις το θάρρος να υπερασπίζεσαι τη γνώμη σου με επιχειρήματα. Τέχνη είναι να είσαι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι που να μυρίζεσαι απο χιλιόμετρα τον κάθε λογής απατεωνίσκο που πα να σου πουλήσει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. 

Μαγκιά είναι να εμπνέεις σε τέτοιο βαθμό σεβασμό από καλλιτέχνες που να σου δωρίζουν οι ίδιοι τα έργα, τα πραγματικά έργα, τέχνης τους δίχως να σηκώνεις το μικρό σου δαχτυλάκι.

Τέχνη είναι μην πληρώνεις, αλλά να σε πληρώνουν για να βάζουν το όνομα σου στα έργα τους.

Τέχνη και μαγκιά συνάμα είναι όταν ο πολυχρονεμένος Πρόεδρος του Ολυμπιακισμού, υπερασπιστής του αποφθέγματος “Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο απαράμιλλος ηγέτης κάθε Ολυμπιακού, ο εφιάλτης των απανταχού αλλόθρησκων, επιθυμεί διακαώς μια συλλογή από έργα τέχνης και αυτοματώς, στο πάτ-κιουτ, να του αποστέλλονται στην οικία του στις Βερσαλλίες. 

Διότι, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, αρχηγού παρόντος κάθε αρχή παύσατω.

Εγέρθητι!