Πριαπισμός.

Οι κατσαρίδες θα μπορούσαν να επιβιώσουν μιας πυρηνικής καταστροφής. Οι φελλοί και τα σκατά θα επιπλέουν μια ζωή και η sexy βαζέλα θα μας βγάζει γούστα γιατί σαν γυναίκα αιμμοραγεί.

Ι) Η Μυσταγωγία της Συνουσίας: Σεξ και Βία.

Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80, το αμούστακο σχολιαρόπαιδο των Βορείων Προαστίων αγοράσε το πρώτο του ζευγάρι Timberland βιώνοντας έτσι την απόλυτη ηδονή ότι γάμησε κάτι παραπάνω από την χούφτα του.

Στις αρχές του ’90, ο φλωράκος βάζελος, ο απουσιολόγος του σχολείου και πάντα τελευταίος που θα έβγαινε έξω στην αυλή για διάλειμμα να κλωτσήσει το τόπι (βλέπε: το αντρικό άθλημα, γνωστό και ως ποδόσφαιρο), ο λακές του σχολείου, της καρπαζιάς και της πουστιάς, το πιστό σκυλάκι του ενίοτε δασκαλάκου, σκάει μύτη στο σχολείο κοκορεύοντας για το πανάκριβο Lacoste μπλουζάκι του, πουλώντας παράλληλα μούρη στους συμμαθητές του, και ελπίζοντας συνάμα ότι αυτό (το νέο φιρμάτο μπλουζάκι του) θα του δώσει εισιτήριο για να νιώσει το σχήμα ενός απεστρογγυλευμένου επιδερμικού τριγώνου πάνω στο πέος του.  

Μερικά χρόνια αργότερα, ο μικρός Ιορδάνης, ο καρπαζοεισπράκτορας του σχολείου, ο χλεχλές, ο φλούφης, ο φιρφιρής βάζελος της Σχολής Παπαδοπούλου στην Καλλιθέα, η φλωράντζα του Κολωνακίου, αγοράσε το πρώτο του κασκόλ από την μπουτίκ του Π.Ο.Α. και έγινε αυτομάτως χουλιγκάνι. Την επόμενη μέρα, ο Ιορδάνης πήγε στο σχολείο με περίσσια περηφάνεια, φορώντας το φουσκωτό του μπουφάν με την χήνα, και από μέσα το κασκόλ με το Κέλτικο Τριφύλλι. Μια μοδάτη επιλογή αν μη τι άλλο. 

Τα χρόνια πέρναγαν κα οι επενδύσεις του Ιορδάνη στις επώνυμες μάρκες, Ralph Lauren, Lacoste, Togs Chevignon, έπιασαν επιτέλους τόπο. Ο Ιορδάνης γάμησε την Ελένη από το Γ'3. Η Ελένη ήταν και αυτή απουσιολόγος και ήταν διαφορετική από τ'άλλα κορίτσια. Εν αντιθέσει με τις συμμαθήτριες της, η Ελένη δεν σύχναζε στις καφετερίες και στις ντισκοτέκες. Ήταν πολύ 'ντεκαντάνς' και 'μπας-κλάς' για το επίπεδο της. Πολλά παιδιά μετά το σχολείο πήγαιναν στα Hambo της γειτονιάς λίγο πιο πάνω από την Πλατεία Δαβάκη στην Πλατεία Κύπρου. Υπήρχαν φήμες ότι εκεί κάπνιζαν, έπιναν κανά τσιγαράκι στο παρκάκι και σύχναζαν στα ηλεκτρονικά να παίξουν ποδοσφαιράκι (Temco World Cup), και Super Pang. Η ανατροφή της Ελένης δεν της επέτρεπε να έχει πέρα-δώσε με τέτοιους αλήτες: “Ουαί κι αλίμονο αν κάνεις παρέα μ'αυτούς τους χασικλήδες!”, ήταν η πάγια εντολή, σε αυστηρό ύφος, της Κάθριν, μητέρας της Ελένης.

Η Ελένη γάμησε τον Ιορδάνη και ο Ιορδάνης γάμησε την Ελένη. Mετά από 5 λεπτά πήγαν για καφέ στην Κηφισιά, έφαγαν πράσινη σαλάτα, ήπιαν το Κινέζικο τους τσάι τους σε γυάλινη κούπα, και έκαναν τα καθιερωμένα τους ψώνια στο Εμπορικό Κέντρο.

ΙΙ) Η Ριζούπολη: το στίγμα και η ψυχική νόσος.

Ο Ιορδάνης γάμησε αλλά η τριφυλλοφόρος αρμάδα που υποστήριζε έτρωγε το ένα σκαμπίλι μετά το άλλο. Τι κι αν άλλαζε πλευρό, τι κι αν άλλαζε μάγουλα, τι κι αν άλλαζε γήπεδο, τι κι αν άλλαζε κυλότα, η ομάδα με σήμα το μαρούλι έτρωγε τα καυτά φλόκια στην μάπα, άλλαζε σεντόνια άρον-άρον κι άνοιγε τα πόδια διάπλατα για να βγάλει νέα γούστα.

Ο Εφιάλτης της Ριζούπολης στοίχειωσε για τα καλά τα όνειρα του Ιορδάνη. Η στύση του είχε ήδη να παρουσίαζει δυσλειτουργία μετά την φυγή της ωραίας Ελένης για έναν πιο φιρμάτο και μοδάτο Κολωνακιώτη. Ο Ιορδάνης, όμως, όντας γαλουχημένος με τις αξίες της Αθηναϊκής αλητείας της Θύρας 13, του Κολωνακίου, της Γλυφάδας και της Κηφισιάς μανούριαζε με το παραμικρό σπέρνοντας τον φόβο και τον τρόμο στις φτωχογειτονιές του Κεφαλαρίου και των Βου Που. Ο Ιορδάνης είχε γεμίσει όλους τους τοίχους των νεοκλασσικών και των Εμπορικών Κέντρων με το ψευδώνυμο του: Wild 13. Ήταν ένα άγριο παιδί και η αγριάδα του αποτυπωνόνταν στις νεκροκεφαλές με γκραφίτι.

“Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”, με αυτή την ιαχή οι φανατικοί οπαδοί του Μαρουλιού έδωσαν το δικό τους βροντερό παρών απόψε για όσα διαδραματίστηκαν στην περιβόητη Ριζούπολη σχεδόν προ δεκαετίας.

Ο Ιορδάνης όντας σκληραγωγημένος, αιμοδιψής χούλιγκανς από την πιο κακόφημη συνοικία του Κολωνακίου (το αντίστοιχο Bronx της δεκαετίας του ’80), λίγο πιο πάνω από την gallery του Κωστέτσου και του Γαβαλά, πρωτοστάτησε της πορείας.

Ο Ιορδάνης δεν χαμπάριαζε τίποτα. Μπορεί να μην του σηκωνόντανε, αλλά δεν μάσαγε την τσαπού του. Κανείς στην γειτονιά του Κολωνακίου δεν ήθελε να έχει ντράβαλα με τον Ιορδάνη.

Έτσι όταν ο ήρωας της ιστορίας μας, ο ανίδρωτος μπουκμαμάς Γιάννης Γκιωνάκης, ο χλεχλές του Κολωνακίου με το μαντηλάκι μέσα από το πουκάμισο του σε στυλ Μπον Βιβέρ, ο καρπαζοείσπρακτορας του σχολείου, ο μετέπειτα Γιωτάς, ο δικός μας Ιορδάνης, επέστρεψε σαν κλαμένο νιμού από το ΟΑΚΑ στις 18 Μαρτίου του 2012, ημέρα Κυριακή, το μόνο που φρόντισε να κάνει ήταν να αλλάξει το σερβιετάκι του (διακριτικό σερβιετάκι Serena με φτερά προστασίας,  “σίγουρη όσο και αθέατη”) και να πάει κατευθείαν για ύπνο με τον 'φωτεινό αγκαλίτσα' στο προσκεφάλι του.

Στον αντίποδα, η παντελονάτη ομάδα του Πειραιά μετά το Κυριακάτικο ξεκώλιασμα της ζέλας, συνέχιζε και συνεχίζει να βιώνει μια παρατεταμένη, επίμονη, δυνατή  - σαν από ατσάλι - στύση, που άρχισε από το Έπος της Ριζούπολης, και ακόμα να ολοκληρωθεί. 

Μία στύση σταθερή, αμετακίνητη, κραταιά, αγέρωχη και πανταχού παρούσα.

Πριαπισμός.