Mε το Σκατό στην Κάλτσα.

Στα εύκολα όλοι είναι μάγκες, δάγκες και μπροστινοί. Στα δύσκολα, ή βγαίνεις μπροστά και αντιμετωπίζεις τον αιώνιο αντίπαλο σου, που σου έχει γίνει μόνιμος εφιάλτης ακόμα και στις πιο γλυκιές σου ονειρώξεις με τη Monica Bellucci ή κάθεσαι στη γαλαρία και διαβάζεις την Κατερίνα και τη Μανίνα αφήνοντας το Μπλέκ και το Τρουένο παραδίπλα. 

Ώρα μηδέν. Ο νυν υπερπάντων αγών για τη βαζέλα έχει ημερομηνία: Κυριακή, 11 Μαΐου, του σωτήριου έτους 2003.

Προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος: η sexy Vazela ουσιαστικά κατακτά τον τίτλο με νίκη, ισοπαλία ή ήττα με διαφορά ενός γκολ. Περίπου δύο ώρες πριν από την έναρξη του ματς, οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού από τις φιλήσυχες περιοχές του Κερατσινίου, του Κοδαλλού και των Καμινίων, μετακινούνται προς τις θέσεις τους πάνω από τη φυσούνα με λουλούδια (Ροζέ Γλαδιόλες και Γαρύφαλλα στο αυτί) ανά χείρας έτοιμοι να υποδεχτούν την ομάδα των πούστηδων. Ενώ την αποστολή του Τριφυλλιού, την υποδέχονται με σερπαντίνες, κομφετί, μπαλόνια και με glitter μονόχρωμα χαρτάκια. Στα αποδυτήρια της βαζέλας κυριαρχεί κλίμα ευφορίας, μη μπορώντας να πιστέψουν το γιορτινό κλίμα La Bombonera που έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί του Ολυμπιακού.  

 

Ένα ατυχές συμβάν έμελλε να επισκιάσει την κατά τ'άλλα ήσυχη ατμόσφαιρα του ντέρμπυ όταν ένα γαρύφαλλο που προορίζονταν για το μοντέλο Σωτήρη Κυργιάκο έσκισε την φυσούνα. Το μοντέλο, ή αλλιώς Sotis Kyrgiakos, έσκυψε να το πιάσει και με μια απλή κίνηση, ευχαρίστησε τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

 

Εντός αγωνιστικού χώρου, μια έντονη δυσοσμία έκανε έντονη την παρουσία της. Μια έντονη δυσοσμία σκατού και κατρουλιού προερχόμενη από τα πράσινα στρινγκάκια. 

 

Με τα πολλά, ο Ολυμπιακός νικά κατά κράτος την βαζέλα που μπήκε εξ' αρχής χεσμένη στον αγωνιστικό χώρο, έπαιξε χεσμένη κατά την διάρκεια των 90 λεπτών που κράτησε ο αγώνας, και έφυγε χεσμένη και λερωμένη με τα φλόκια να της φτιάχνουν επιδερμίδα για το καλοκαίρι του 2003 και για τα ερχόμενα 10 χρόνια.

 

Στην ιστορία, ο αγώνας σηματοδοτεί την στάση ζωής μεταξύ του εραστή και της γκαβλίτσας κορασίς Ζωΐτσας Λάσκαρη στον “Κατήφορο”: θέλει γαμήσι και δεν θέλει, φορά μίνι φουστίτσα με τις μπουτάρες να εξέχουν, το μπούστο να βγάζει μάτια και με την ρωγίτσα να σε χαιρετά στήτη και αγέρωχη, αλλά συνάμα το παίζει αγνή, άβγαλτη και παρθενοπιπίτσα. Μια σχέση σαδομαζοχιστική όπου η βιασθείσα γουστάρει να πειράζει τον βιαστή της, αλλά όταν έρχεται η ύστατη στιγμή, το ίδιο απαράμμιλο σενάριο, της διείσδυσης, αυτή κάνει κόνξες και ναζάκια  “Μα, έλα τώρα. Μη! Ζεν θέλω.”    

 

Η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει.

 

Με το σκατό στην κάλτσα ήρθανε, με το σκατό στην κάλτσα φύγανε.

 

Χεσμένοι ήρθανε.....

...χεσμένοι φύγανε.