Τι στον πούτσο είναι και τι, εν τέλει, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη;
Μην είν'οι κάμποι; Μην είναι τ´ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της Ελλαδάρας, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; Μην είναι η υπέροχη και μαστιχωτή κασερόπιτα από τον φούρνο της γειτονιάς - και όχι από τους απατεώνες στα Everest - με το λιωμένο τυρί να απλώνεται βασανιστική μέσα στο στόμα σου, παρέα μαζί με μια ωραία φραπεδιά;
Μην είναι η αέναη, αλλα και συνάμα περιοδική και περιστασιακή (ένας αχταρμάς, δηλαδή, που ονομάζεται), σιωπή στις ταινίες (τι ταινίες δηλαδή, Οδύσσειες ολόκληρες) του Αγγελόπουλου που μας ανοίγει δρόμους, σοκάκια, πεζόδρομους και λεωφόρους (ΠΑΟ γαμώ την Λεωφόρο....) σε νέα νοήματα και νέα συμπεράσματα σε τούτη την μάταιη ζωή;
Μην είναι το απλανές βλέμμα του πρωταγωνιστή-καρικατούρα στις ταινιάρες του Αγγελόπουλου που σαν άλλο αυτιστικό αυνανίζεται χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα, ενώ ταυτόχρονα αφοδεύει βυζαίνοντας από τα μαστάρια της Καλόγριας του Ελέους που θέλει να γαμηθεί ασύστολα με τον χωρικό γιατί κάθε φορά που τον βλέπει υγραίνεται, αλλά δεν κάνει γιατί “δεν πρέπει” και δεν πρέπει, γιατί “δεν κάνει.” Τελικά είναι βαριά η καλογερική.
Μην είναι το απλανές βλέμμα του πρωταγωνιστή-καρικατούρα στις ταινιάρες του Αγγελόπουλου που σαν άλλο αυτιστικό αυνανίζεται χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα, ενώ ταυτόχρονα αφοδεύει βυζαίνοντας από τα μαστάρια της Καλόγριας του Ελέους που θέλει να γαμηθεί ασύστολα με τον χωρικό γιατί κάθε φορά που τον βλέπει υγραίνεται, αλλά δεν κάνει γιατί “δεν πρέπει” και δεν πρέπει, γιατί “δεν κάνει.” Τελικά είναι βαριά η καλογερική.
Μην είναι το κουλτουρέ (και καλά) καλλιτεχνικό, απαραίτητο φυσικά, για την πλοκή, γυμνό της Εύας Λάσκαρη στο “Χαμάμ Γυναικών;” Σχετικό: τι βυζάρες και κωλάρα έχει αυτή η γυναίκα! Νάρα σκέτη! Αυτό είναι παρατήρηση, όχι - ούτε καν - ρητορική ερώτηση. Δεν παίζεται με τίποτα η γκόμενα. Όποιος την είδε στην παραπάνω παράσταση πρέπει να τελείωσε στανταρέ δυό κουταλιές της σουπάς επί τόπου.
Εύα Λάσκαρη, ηθοποιός παύλα μοντέλο παύλα τραγουδίστρια παύλα γκαύλα τούμπανο:
Αφήνοντας το γκαβλάκι παραπέρα για λίγο, πιανόμαστε πάλι μετά της τέχνης. Μην είναι η μπαρούφα ταινία του Λάνθιμου, “Κυνόδοντας”, μια φτηνή αντιγραφή της Μεξικάνικης ταινίας του Αrturo Risptein, “El Castillo de la Purezza” 1973, (“To Kάστρο της Αγνότητας”), στην οποία ο Λάνθιμος σκηνοθετεί και υπογράφει αλλαξοκωλιές, αιμομιξίες υπό τον 'όρκο της σιωπής', παρουσιάζοντας μας έτσι “το αληθινό πρόσωπο” μιας Ελληνικής οικογένειας; Mιας οικογένειας φαινομενικά κανονικής, αλλά κάτα βάθος διεστραμένης, ανώμαλης, με όψεις εγκληματικού φαινομένου και παρεκλίνουσας συμπεριφοράς. Η δραματική ιστορία μιας οικογένειας σαν την δική μου, την δικιά σας, μιας οικογένειας που κάλλιστα θα μπορούσε να μένει δίπλα μου, δίπλα σας: στη διπλανή πόρτα του γείτονα. Μπράβο, Λάνθιμε. Αυτό είναι Τέχνη. Όρσε, βλακάκο, που ξέθαψες μια ταινιάρα, όπως το Κάστρο της Αγνότητας, και την έκανες clopy paste πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε την κουτοπονηπουστριά σου!
Μην είναι ο Λάκης ο βαψομαλιάς Βλακόπουλος και η 'Σάτυρα δεν έχει Όρια' εκπομπή της πούτσας; Θα μου πείς τώρα, “Ποιός τον γαμάει αυτονέ να πούμε;”
Πληρωμένη απάντηση: όλοι οι μετανάστες του Μεταξουργείου. Και αν όχι όλοι, οι μισοί. Και αν όχι οι μισοί, ε...κάποιος θα του τον ακουμπάει. Από τα αριστερά μόνο, για ευνόητους λόγους.
Εύα Λάσκαρη, ηθοποιός παύλα μοντέλο παύλα τραγουδίστρια παύλα γκαύλα τούμπανο:
Ηθοποιός σημαίνει δυο κουταλιές της σούπας.
...από πίσω.
...και από μπρος. Δηλαδή εντός και εκτός έδρας.
Αφήνοντας το γκαβλάκι παραπέρα για λίγο, πιανόμαστε πάλι μετά της τέχνης. Μην είναι η μπαρούφα ταινία του Λάνθιμου, “Κυνόδοντας”, μια φτηνή αντιγραφή της Μεξικάνικης ταινίας του Αrturo Risptein, “El Castillo de la Purezza” 1973, (“To Kάστρο της Αγνότητας”), στην οποία ο Λάνθιμος σκηνοθετεί και υπογράφει αλλαξοκωλιές, αιμομιξίες υπό τον 'όρκο της σιωπής', παρουσιάζοντας μας έτσι “το αληθινό πρόσωπο” μιας Ελληνικής οικογένειας; Mιας οικογένειας φαινομενικά κανονικής, αλλά κάτα βάθος διεστραμένης, ανώμαλης, με όψεις εγκληματικού φαινομένου και παρεκλίνουσας συμπεριφοράς. Η δραματική ιστορία μιας οικογένειας σαν την δική μου, την δικιά σας, μιας οικογένειας που κάλλιστα θα μπορούσε να μένει δίπλα μου, δίπλα σας: στη διπλανή πόρτα του γείτονα. Μπράβο, Λάνθιμε. Αυτό είναι Τέχνη. Όρσε, βλακάκο, που ξέθαψες μια ταινιάρα, όπως το Κάστρο της Αγνότητας, και την έκανες clopy paste πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα καταλάβαινε την κουτοπονηπουστριά σου!
Μην είναι ο Λάκης ο βαψομαλιάς Βλακόπουλος και η 'Σάτυρα δεν έχει Όρια' εκπομπή της πούτσας; Θα μου πείς τώρα, “Ποιός τον γαμάει αυτονέ να πούμε;”
Πληρωμένη απάντηση: όλοι οι μετανάστες του Μεταξουργείου. Και αν όχι όλοι, οι μισοί. Και αν όχι οι μισοί, ε...κάποιος θα του τον ακουμπάει. Από τα αριστερά μόνο, για ευνόητους λόγους.
Mε τα πολλά και με τα λίγα, τι είναι τελικά τέχνη; Μπορεί άραγε να αποτυπωθεί μέσα από μια έκφραση, από μια σκέψη, από την ίδια την αγάπη, τον ανιδιοτελή έρωτα, την ίδια τη δουλειά, τον τρόπο ζωής; Μέσα από τον αθλητισμό τον ίδιο; Η απάντηση είναι ναι.
Το σίγουρο είναι ότι τέχνη δεν είναι καλικαντζούρες και νερομπογιές πεταμένες πάνω σέ έναν καμβά ζωγραφικής πλασάροντας μια παπαριά σαν κάτι το διαφορετικό, το πρωτότυπο, σαν μια έκφραση ανησυχίας, ευτυχίας, αγωνίας του Χι, Ψι, Ωμέγα Καλλιτέχνη. Ο οποίος Χί, Ψί, Ωμέγα καλλιτέχνης της πλάκας έχει την απαίτηση, με περίσσιο θάρρος και θράσος, από τον θεατή να γκαβλώσει με το δήθεν έργο τέχνης που βλέπει κατσικωμένο πάνω σ'ένα τοίχο, και να του μοσχοπουλήσει την συγκεκριμένη κουραδένια ζωγραφιά σαν κάτι το ουάου, το γαμάτο, το εναλακτικό.
Στις 8 Μαΐου του σωτήριου έτους 2012, η παρακάτω παπαριά μοσχοπουλήθηκε για $86,882,500 million (£53.8m), τουτέστιν €70,126,225.25 Ευρά (πληθυντικός του Ευρώ).
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-18001432
Ο παραπάνω πίνακας ονομάζεται “Α, πηγαίνετε, ρε κοροϊδάκια, και σκάστε τα λεφτά σας για την παπαριά που ζωγράφισα”, από τον γνωστό Τσέχο ζωγράφο Τούμποφλο. Ο τόνος στο Τού. Ο αγοραστής που έσκασε το πακτωλό αυτό μύριων παραμένει ως και σήμερα ανώνυμος, υπό τον φόβο παντόφλας από την γυναίκα του.
Τέχνη είναι να ελίσσεσαι. Να μην πιάνεσαι κορόιδο, από τον κάθε αΐδρωτο πουστράκο και πούδρα που πάει να σου πλασσάρει άλλα ντ' άλλων. Μαγκιά είναι να μην πας να σκάς 150-200 ευρώ/λίρες για ένα παντελόνι DIESEL, Armani, επειδή θα σου κάνει ωραίο κώλο και το ξανθό/μελαχρινό μουνί θα σου την πέσει. Γιατί δεν πρόκειται να σου την πέσει έτσι απλά με ανιδιοτελή, αγνή αγάπη με το βλέμμα καρφί στα μάτια. Το βλέμμα της θα 'ναι γαντζωμένο στην πιστωτική σου κάρτα μέχρι τα μπούνια, και 'συ σαν καλό κορόϊδο που 'σαι θα πιστεύεις τις αγάπες και λουλούδια που θα σου τσαμπουνάει.
Μαγκιά είναι να 'χεις λίγο νιονιό, γνώθι σ'αυτόν, και να μην σκας 5 ευρά (πληθυντικός αριθμός του Ευρώ) για έναν καφέ στην Κηφισιά και στο Κολωνάκι (πάνω στο Κολωνάκι), επειδή και καλά είναι "ιν" και σκάνε γυναικάρες (ψωνάρες) εκεί με τις Λουί - Ντε Φινέ - Βιτό τσάντες. Η επώνυμη μάρκα δέν κάνει τον άνθρωπο, αλλά οι αξίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί. Αυτές είναι που πλάθουν εν τέλει τον χαρακτήρα σου. Αν στην πορεία αλλάξουν, αλλοιωθούν, τότε έτερον εκάτερον. Υποσημείωση δε, ότι δεν είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι αν συχνάζεις στα Κολωνάκια (πάνω στα Κολωνάκια) και στις Κηφισιές (στις Άνω και στις Κάτω Κηφισιές). Πρέπει να ξέρεις από που ήρθες και που έφτασες, δίχως να ξεχνάς τις ρίζες σου. Στην τελική, οι άνθρωποι που διαλέγεις να σε περιτρυγυρίζουν και γουστάρεις να συναλλάσσεσαι είναι αυτοί που θα σου σταθούν στις δύσκολες στιγμές. Γιατί στα εύκολα, όλοι είναι μπροστινοί. Στα δύσκολα, είναι η μαγκιά.
Τέχνη είναι να έχεις πυγμή, να πατάς το πόδι σου εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Να μην μασάς την τσαπού σου. Να έχεις το θάρρος να υπερασπίζεσαι τη γνώμη σου με επιχειρήματα. Τέχνη είναι να είσαι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι που να μυρίζεσαι απο χιλιόμετρα τον κάθε λογής απατεωνίσκο που πα να σου πουλήσει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
Μαγκιά είναι να εμπνέεις σε τέτοιο βαθμό σεβασμό από καλλιτέχνες που να σου δωρίζουν οι ίδιοι τα έργα, τα πραγματικά έργα, τέχνης τους δίχως να σηκώνεις το μικρό σου δαχτυλάκι.
Τέχνη είναι μην πληρώνεις, αλλά να σε πληρώνουν για να βάζουν το όνομα σου στα έργα τους.
Τέχνη και μαγκιά συνάμα είναι όταν ο πολυχρονεμένος Πρόεδρος του Ολυμπιακισμού, υπερασπιστής του αποφθέγματος “Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε”, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο απαράμιλλος ηγέτης κάθε Ολυμπιακού, ο εφιάλτης των απανταχού αλλόθρησκων, επιθυμεί διακαώς μια συλλογή από έργα τέχνης και αυτοματώς, στο πάτ-κιουτ, να του αποστέλλονται στην οικία του στις Βερσαλλίες.
Διότι, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, αρχηγού παρόντος κάθε αρχή παύσατω.
Εγέρθητι!
Το σίγουρο είναι ότι τέχνη δεν είναι καλικαντζούρες και νερομπογιές πεταμένες πάνω σέ έναν καμβά ζωγραφικής πλασάροντας μια παπαριά σαν κάτι το διαφορετικό, το πρωτότυπο, σαν μια έκφραση ανησυχίας, ευτυχίας, αγωνίας του Χι, Ψι, Ωμέγα Καλλιτέχνη. Ο οποίος Χί, Ψί, Ωμέγα καλλιτέχνης της πλάκας έχει την απαίτηση, με περίσσιο θάρρος και θράσος, από τον θεατή να γκαβλώσει με το δήθεν έργο τέχνης που βλέπει κατσικωμένο πάνω σ'ένα τοίχο, και να του μοσχοπουλήσει την συγκεκριμένη κουραδένια ζωγραφιά σαν κάτι το ουάου, το γαμάτο, το εναλακτικό.
Στις 8 Μαΐου του σωτήριου έτους 2012, η παρακάτω παπαριά μοσχοπουλήθηκε για $86,882,500 million (£53.8m), τουτέστιν €70,126,225.25 Ευρά (πληθυντικός του Ευρώ).
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-18001432
Ο Φύλακας του Μουσείου με τον φημισμένο πλέον πίνακα που αναστάτωσε τα δρώμενα του Αρτ Νουβό, Αρτ Ντεκό, Αρ Γιου Φακιν Κιντιγκ Μι, Υπαρξισμού, Ιμπρεσιονισμού, Εξπρεσιονισμού, Κυβισμού, Ντανταϊσμού και Αυνανισμού.
Υπάρχω και δεν υπάρχω, είμαι και δεν είμαι. 'Σ'αγαπάω, μ'ακούς', Σαλαμπάσης.
Φωτιά, γή, ουρανός και θάλασσα.
Ποτέ τρία χρώματα δεν έκαναν τόσο θόρυβο μαζί.
Η γριέντζο Νεοϋορκέζα αποφεύγει να ρίξει μια ματιά στο έργο αυτό τέχνης.
Όταν μιλάει η εμμηνόπαυση, οι καλλιτεχνικές αξίες αφανίζονται ανησυχητικά, χαμηλώνουν, χάνονται υπό το φώς του σκοταδιού.
Τέχνη είναι να ελίσσεσαι. Να μην πιάνεσαι κορόιδο, από τον κάθε αΐδρωτο πουστράκο και πούδρα που πάει να σου πλασσάρει άλλα ντ' άλλων. Μαγκιά είναι να μην πας να σκάς 150-200 ευρώ/λίρες για ένα παντελόνι DIESEL, Armani, επειδή θα σου κάνει ωραίο κώλο και το ξανθό/μελαχρινό μουνί θα σου την πέσει. Γιατί δεν πρόκειται να σου την πέσει έτσι απλά με ανιδιοτελή, αγνή αγάπη με το βλέμμα καρφί στα μάτια. Το βλέμμα της θα 'ναι γαντζωμένο στην πιστωτική σου κάρτα μέχρι τα μπούνια, και 'συ σαν καλό κορόϊδο που 'σαι θα πιστεύεις τις αγάπες και λουλούδια που θα σου τσαμπουνάει.
Μαγκιά είναι να 'χεις λίγο νιονιό, γνώθι σ'αυτόν, και να μην σκας 5 ευρά (πληθυντικός αριθμός του Ευρώ) για έναν καφέ στην Κηφισιά και στο Κολωνάκι (πάνω στο Κολωνάκι), επειδή και καλά είναι "ιν" και σκάνε γυναικάρες (ψωνάρες) εκεί με τις Λουί - Ντε Φινέ - Βιτό τσάντες. Η επώνυμη μάρκα δέν κάνει τον άνθρωπο, αλλά οι αξίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί. Αυτές είναι που πλάθουν εν τέλει τον χαρακτήρα σου. Αν στην πορεία αλλάξουν, αλλοιωθούν, τότε έτερον εκάτερον. Υποσημείωση δε, ότι δεν είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι αν συχνάζεις στα Κολωνάκια (πάνω στα Κολωνάκια) και στις Κηφισιές (στις Άνω και στις Κάτω Κηφισιές). Πρέπει να ξέρεις από που ήρθες και που έφτασες, δίχως να ξεχνάς τις ρίζες σου. Στην τελική, οι άνθρωποι που διαλέγεις να σε περιτρυγυρίζουν και γουστάρεις να συναλλάσσεσαι είναι αυτοί που θα σου σταθούν στις δύσκολες στιγμές. Γιατί στα εύκολα, όλοι είναι μπροστινοί. Στα δύσκολα, είναι η μαγκιά.
Τέχνη είναι να έχεις πυγμή, να πατάς το πόδι σου εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Να μην μασάς την τσαπού σου. Να έχεις το θάρρος να υπερασπίζεσαι τη γνώμη σου με επιχειρήματα. Τέχνη είναι να είσαι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι που να μυρίζεσαι απο χιλιόμετρα τον κάθε λογής απατεωνίσκο που πα να σου πουλήσει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
Μαγκιά είναι να εμπνέεις σε τέτοιο βαθμό σεβασμό από καλλιτέχνες που να σου δωρίζουν οι ίδιοι τα έργα, τα πραγματικά έργα, τέχνης τους δίχως να σηκώνεις το μικρό σου δαχτυλάκι.
Τέχνη είναι μην πληρώνεις, αλλά να σε πληρώνουν για να βάζουν το όνομα σου στα έργα τους.
Τέχνη και μαγκιά συνάμα είναι όταν ο πολυχρονεμένος Πρόεδρος του Ολυμπιακισμού, υπερασπιστής του αποφθέγματος “Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε”, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο απαράμιλλος ηγέτης κάθε Ολυμπιακού, ο εφιάλτης των απανταχού αλλόθρησκων, επιθυμεί διακαώς μια συλλογή από έργα τέχνης και αυτοματώς, στο πάτ-κιουτ, να του αποστέλλονται στην οικία του στις Βερσαλλίες.
Διότι, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, αρχηγού παρόντος κάθε αρχή παύσατω.
Εγέρθητι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου