Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Λείπεις αλλά υπάρχεις. Εδώ. Τώρα. Για πάντα.

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΤΟΥΣ 2011
Σωκράτης, 21 Οκτωβρίου.
*****************************************

Δεν ξέρω πως ν'αρχίσω. Υποθέτω μπορώ κάλλιστα να ξεκινήσω από τα τυπικά, αλλά πάντα ουσιαστικά και εγκάρδια, Χρόνια Πολλά. Χρόνια σου Πολλά, λοιπόν, Πρόεδρε Σωκράτη του Πέτρου του Κόκκαλη του μεγαλoγιατρού. Χρόνια Πολλά, φώς και κόρες των ματιών μου. Όλοψυχα Χρόνια Πολλά για την ονομαστική σου εορτή. Πρωτίστως με ψυχική και σωματική υγεία και όλα τ'άλλα θα έρθουνε. Γιατί εσύ καθορίζεις την έλευση του χρόνου, της στιγμής και της υλοποίησης των άϋλων σωμάτων των ανέμων που δεν σημαίνουν τίποτα γιατί απορροφώνται από το λεοντόκαρδο φως της γνώσης σου.  

Έχουμε, όμως, άραγε, όλοι συνείδηση της μη αναστρέψιμης ροής του χρόνου, όπου το παρελθόν είναι δεδομένο και το μέλλον ανοιχτό; Aυτή η σκέψη είναι αισιόδοξη γιατί μας αφήνει παράθυρο ελπίδας για μια ενδεχόμενη επιστροφή σου.

Η απάντηση είναι η εξής: Παρά το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουμε από την εμπειρία μας πως στις φυσικές διαδικασίες ο χρόνος ακολουθεί μία μόνο κατεύθυνση, από το παρελθόν προς το μέλλον, εν τούτοις κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες η ιδέα της μη αναστρεψιμότητας του χρόνου αποκλείστηκε από τους νόμους της φυσικής.

Με την κυριαρχία της νευτώνειας μηχανικής το σύνολο του φυσικού κόσμου αντιμετωπίστηκε σαν μια τεράστια μηχανή, όπου κυριαρχεί ο ντετερμινισμός και όπου ο κόσμος είναι συμμετρικός ως προς τον χρόνο. Η Σωκρατική μαιευτική μέθοδος, όμως, του ξεκωλιάσματος της βαζέλας αποτελεί σταθμό στην ιστορία του Ολυμπιακού με πρωτεργάτη τον ίδιο τον Σωκράτη τον Κόκκαλη, το ακατέργαστο αυτό διαμάντι της οικουμένης. Ως εκ τούτου, ο Δαμάστης-Προκρούστης των απανταχού αλλόθρησκων και δη της βαζέλας, Σωκράτης Κόκκαλης του Πέτρου και της Στάζι, ορίζει από μόνος του τον χρόνο, την στιγμή και την διάσπαση του ντετερμινισμού της δημοκρίτειας θεωρίας με την «παρέγκλισιν» των ατόμων. Γιατί όλα αυτά; Γιατί είναι χαμούρες οι Παναθηναϊκοί.  

Η απουσία σου είναι έντονη. Στην μοναξιά της δυσβάσταχτης αυτοεξορίας και της εν γένει μετανάστευσης σε άλλες Πολιτείες σοσιαλιστικές, ερωτικές, μεθυσμένες, εμπλουτισμένες από Ολυμπιακά ιδεώδη, το σύμπλεγμα του φτηνού αλκοόλ και του στιγμιαίου αγοραίου έρωτα ρέουν σαν δάκρυα αποχωρισμού στην λίμνη του αποχωρισμού:  “Δεν φταίς εσύ! Εγώ φταίω!”,  Θέλω χρόνο, χώρο. Δεν μπορώ άλλο!”

Φτηνές δικαιολογίες, ακατάσχετες παπαρολογίες. Αφορμές, αιτίες, λάθη εκατέρωθεν; Όχι, φταίμε και θα λογοδοτήσουμε. Τώρα, σήμερα, μετά, στην επόμενη ζωή καθοδόν προς το Καθαρτήριο Πυρ, προθάλαμο της κολάσεως που θα βιώσουμε.

Σε σκέφτομαι υπό τον ήχο του Αργεντίνικου βάλς στα κύμματα του Μπουένος Άϊρες, καθώς η αβεβαιότητα του αύριου κάνει έντονη την παρουσίας της. Το χθές συναντάει το σήμερα. Το σήμερα, όμως, αποφεύγει διακριτικά τον βομβαρδισμό της κιμπάρικης σου επιβλητικής φιγούρας. Σε απέβαλε δια παντός. Όχι, ψεύδομαι! Ματαιοπονώ! Δεν μπορώ να σε αποβάλλω. Υπάρχεις σε κάθε μου στιγμή, σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου ανάσα (όπως θα λεγε και το Κεντρί, Ελληνιστί Sting). Λείπεις, αλλά υπάρχεις. Εδώ. Τώρα. Παντού. Για πάντα. 

Η φυγή σου είναι έντονη. Το κενό σου δυσαναπλήρωτο. Μας στοιχειώνει, μας καταδιώκει και όταν το σκοτάδι πλέον πέφτει, οι ερινύες μας κατασπαράζουν τα συκώτια σαν τον Προμηθέα-Δεσμώτη στο όρος Καύκασο. Έφυγες κακήν-κακώς. Σε στενοχωρήσαμε, το ξέρω. Αλλά, σε εκλιπαρώ, δέξου την συγνώμη μας. Την ειλικρινή και ταπεινή συγνώμη μας. Την συγνώμη μου έστω. Αναγνωρίζω το δικό μου λάθος. Τα λάθη μας. Αλλά, όπως προφητικά είχες προβλέψει:

“Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 5, 3).

Στο κρύο, στην βροχή και στο χαλάζι, παραμένουμε ανήμποροι να συνειδητοποιήσουμε την φυγή σου. Η μυρωδιά του έμετου και της πρόωρης εκσπερμάτωσης στα σοκάκια μιας μεθυσμένης πόλης, με κάνει να αναπολώ τις στιγμές έκστασης και ευφορίας, του απόλυτου οργασμού και της ολοκλήρωσης στα κωλοβάρδουλα της βαζέλας, σε έναν αγώνα σταθμό για τα δρώμενα του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου. Γιάννη Καραλή, είσαι μεγάλη χαμούρα και τον παίρνεις.

Σε λίγο βροχή. Ο αέρας σκιάζει το απέναντι αραχνιασμένο γκρίζο κτίριο και ως δια μαγείας χάνεται υπό το φεγγαρόφωτος σαν από ταινία τρόμου παραγωγής των Hammer studios με τον Peter Cushing και τον Christopher Lee. Στο ρόλο της μούμιας, ο Βαρδιλογιάννης.

Λείπεις, αλλά υπάρχεις. Απλώνεσαι σαν χαμαιλέων-θάνατος, έρπεις και μετασχηματίζεσαι σαν λύχνο και καντήλα στο αδειανό των αλλόθρησκων δωμάτιο από κούπες. Λείπεις, αλλά είσαι παρών. Εδώ, παντού! Στο κλάμα. Στον αγώνα. Στην υποψία ελπίδας. Στην αμυδρά υποψία ελπίδας ό,τι θα επιστρέψεις. Τώρα που η ανέχεια μας καλεί. Η ανέχεια και η ανεργία. Τώρα που η πάλη των εργατικών τάξεων και της εν γένει φοροδιαφυγής, αρχής γενομένης από τα γαλάζια παιδιά, σημαίνει την ώρα της επανάστασης. Εμπρός Ανδρέα, για μια Ελλάδα Νέα!

Η χώρα σε έχει ανάγκη, σε χρειάζεται, ιδίως τώρα που το άμοιρο Ποδόσφαιρο της ψαροκώσταινας περνά τα πάνδεινα από τον γκιοζάκο Πιλάβιο. 

Ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί.

Χρόνια σου Πολλά, Πρόεδρε....
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου